Það er erfitt að svara þessu og af þeim sökum ákvað bandaríski rithöfundurinn Margot Machol Bisnow að rannsaka hvort uppeldið skipti máli þegar kemur að árangri afkvæmanna í lífinu. Hún tók viðtöl við 70 foreldra, af öllum kynþáttum, trúarbrögðum og félagslegum uppruna en allir eiga þessir foreldrar það sameiginlegt að börnin þeirra hafa náð góðum árangri á fullorðinsaldri sem frumkvöðlar eða í störfum þar sem þau hafa áorkað því að breytingar hafa orðið. Hún ræddi einnig við börn fólksins en þau eru öll orðin fullorðin.
Þrátt fyrir að hluti fólksins hafi ekki verið með mikla skólagöngu á ferilskránni, þá segir Bisnow að fólkið eigi það allt sameiginlegt að hafa náð góðum árangri á ákveðnum sviðum. CNBC skýrir frá þessu.
Eftir að hafa rætt við foreldra fólksins lá það ljóst fyrir hjá Bisnow að foreldrarnir áttu allir fjögur atriði sameiginlegt hvað varðar uppeldi barnanna. Fjögur atriði sem virðast mynda grunninn að möguleikum barna að ná langt síðar á lífsleiðinni.
Af þeim fullorðnu (fólkið sem hefur náð góðum árangri í lífinu), sem Bisnow tók viðtal við, þá hafði enginn þeirra fylgt ástríðu sinni á einhverju eða áhugamáli eftir þegar á fullorðinsaldur var komið nema þeir sem eru listamenn. En allt átti fólkið það sameiginlegt að hafa átt sér áhugamál eða einhverja ástríðu á barnsaldri og höfðu foreldrar þeirra eytt tíma í að styðja það við að leggja stund á þessi áhugamál sín eða ástríðu, meira að segja þótt foreldrarnir skildu þetta ekki.
Bisnow segir að þetta skipti máli varðandi árangur síðar á lífsleiðinni því þegar fólk hafi mikinn áhuga eða ástríðu á einhverjum, þá gangi því betur. Þar sem ástríða þeirra og áhugamál var eitthvað sem fólkið hafði sjálft lagt rækt við með stuðningi foreldra sinna, þá lærði það snemma að trúa á sig sjálft, að það sem það stefndi að gæti heppnast.
Það fólk, sem Bisnow ræddi við, sem hafði náð mestum árangri voru svokallaðir „Risk Takers“ en það er fólk sem kastar sér út í eitthvað án þess að vita hvort öryggisnet þess virki eða er jafnvel ekki með neitt öryggisnet.
Bisnow komst að því að þau sem voru reiðubúin til að taka mestu áhættuna, voru þau sem höfðu frá blautu barnsbeini fengið að vita að það sé í lagi að taka áhættu og mistakast. Að það sé mjög gott að berjast og vilja takast ætlunarverk sitt og takast það á endanum. En um leið að það sé jafn mikilvægt að gera mistök á þessari leið og læra af þeim. Foreldrarnir, sem hún ræddi við, höfðu allir hvatt börn sín til að láta slag standa til að sjá hvort þeim tækist ætlunarverk sitt.
Börn, sem eru hvött til að vera forvitin, læra að sögn Bisnow að ef þau halda áfram að þreifa fyrir sér, þá finni þau lausn á vandanum, þau stækka sjóndeildarhring sinn eða finna nýja leiðir til að gera hlutina á. Foreldrarnir kenndu börnum sínum að spyrja: „Þarf þetta að vera svona?“ og: „Er kannski til betri leið til að gera þetta?“.
Eftir því sem börnin urðu eldri, hættu foreldrarnir að gera hlutina fyrir börnin eða leysa vandamálin fyrir þau en veittu þeim þess í stað stuðning til að leysa hlutina sjálf.
Flestir þátttakendanna í rannsókn Bisnow lærðu snemma á lífsleiðinni að sýna öðru fólki samúð og samkennd. Fólkið ólst upp í umhverfi þar sem það að hjálpa öðrum og hafa áhyggjur af velferð annarra er eðlilegt.
Foreldrarnir sögðu börnunum aldrei að ríkidæmi sé í sjálfu sér mikilvægt, þrátt fyrir að flest hafi þau orðið efnuð síðar á ævinni.
Bisnow segir að rannsókn hennar sýni að einlæg ósk um að vilja breyta lífi annarra hafi verið hornsteinninn í uppeldisaðferðum barnanna sem náðu síðan góðum árangri síðar á lífsleiðinni.
