Í þau fáu skipti sem hún mætti til vinnu, hún kenndi sögu og heimspeki, var hún lítt í sambandi við umhverfið, eyddi miklum tíma í símanum, virtist vera algjörlega óundirbúin fyrir kennslu og neyddist til að fá skólabækur lánaðar hjá nemendunum.
Að lokum fengu nemendur hennar nóg og kvörtuðu til skólastjórnenda og rannsókn var ýtt úr vör í framhaldinu. Hún endaði með að de Lio var rekin. Hún sætti sig ekki við brottreksturinn og fór með málið fyrir dóm og fór málið alla leið fyrir hæstarétt. Þar versnaði málið enn frekar fyrir hana því dómstóllinn komst að þeirri niðurstöðu að það hafi ekki aðeins verið kennsluaðferðir hennar og kennsla sem voru ekki í lagi.
Í ljós kom að hún hafði „skrópað“ í vinnuna í 20 ár af þeim 24 sem hún var starfandi við skólann.
Á öllum þessum árum tókst henni aðeins að mæta reglulega til starfa í fjóra samfellda mánuði.
Eins og fyrr sagði voru nemendur hennar allt annað en sáttir við hana og kvörtuðu undan henni. Það sem varð til þess að upp úr sauð hjá þeim var að hún sendi sms þegar hún var með nemendur í munnlegum prófum og sendi þeim umsögn um verkefni, sem þeir höfðu skilað, sem tengdist verkefnunum ekki vitund.
Ítalska menntamálaráðuneytið annaðist rannsókn málsins og fylgdust starfsmenn þess með kennslu hennar í þrjá daga. Niðurstaðan var að kennsluaðferðir hennar væru „ekki kennsluaðferðir“.
De Lio notaði veikinda- og frídaga til að sleppa við að mæta til vinnu. Auk þess var hún dugleg við að sækja ráðstefnur.
Eflaust spyrja sumir sig af hverju hún komst upp með þetta og af hverju hún fékk vinnu í upphafi? Ástæðan er að hún er gift starfsmanni ítölsku efnahagsbrotadeildarinnar.
Þegar blaðamaður la Repubblica hafði samband við de Lio til að heyra hennar hlið á málinu, hentaði það henni illa því hún var á ströndinni.
