Vinir og samstarfsmenn hans vissu að hann var ótrúlega sparsamur. Hann gerði við skó sína með límbandi og ef hann fór á veitingastað þá var það ódýr skyndibitastaður sem varð fyrir valinu. Hann eyddi ekki fé að óþörfu. Hann reyndi alltaf að komast eins ódýrt og hann gat frá öllum útgjöldum og keypti bara mat og fatnað á tilboðum. Auk þess tók hann oft aukavinnu til að verða sér úti um meira fé og stundum var hann í þremur störfum í einu.
Sem félagsráðgjafi vissi hann vel hversu erfitt lífið getur verið fyrir mörg börn. Hann átti einnig þroskaheftan bróður. Hann talaði ekki oft um hann. Fáir vissu að á yngri árum sínum hafði Alan tekið fjölda fósturbarna inn á heimili sitt. En það voru einmitt bróðir hans og fósturbörnin sem voru ástæðan fyrir sparsömu lífi hans. Þegar bróðir hans lést árið 2013 ákvað Alan þó að leyfa sér að kaupa sér sportbíl.
Sjálfur lést hann snemma á síðasta ári aðeins 63 ára að aldri og þá komst upp um leyndarmál hans.
Þá kom í ljós að honum hafði tekist að leggja 11 milljónir dollara til hliðar áður en hann lést. Hann var með ákveðnar hugmyndir um hvað átti að gera við peningana því hann hafði eyrnamerkt þá til ýmissa samtaka sem aðstoða börn sem eiga erfitt á ýmsum sviðum lífsins. Sumum þessara samtaka tengdist hann ekki á neinn hátt en þau fengu samt sem áður háar fjárhæðir.
