Fyrir margt löngu, árið 1694 nánar til tekið, var uppi maður í litlu þorpi í Devon á Englandi. Maðurinn hét Thomas Austin og var ágætlega metinn bóndi. Thomas þessi hafði alist upp í Cullompton, indælu samfélagi á milli Honiton og Tiverton.
Foreldrar þessa unga manns voru vel stæðir bændur og nutu virðingar í samfélaginu, áttu eigin jörð og skulduðu engum.
Tíminn leið, eins og óhjákvæmilegt er, og einn góðan veðurdag erfði Thomas býlið að foreldrum sínum gengnum. Árleg innkoma nam um 80 sterlingspundum sem á þeim tíma var álitleg summa, nógu há til að Thomas væri metinn þokkalega efnaður maður.
Þar sem aldrei hafði fallið blettur á orðspor Thomasar fór hann ekki bónleiður til búðar er hann bað um hönd dóttur vel stæðs bónda í grenndinni. Heimanmundur brúðarinnar var ekki amalegur; heil 800 pund.
Það þarf skapgerðarstyrk til að höndla þvílík umskipti og að fjórum árum liðnum, og sennilega mun fyrr, var ljóst að Thomas bjó ekki að slíkum styrk.
Hann var búinn að sólunda öllu sínu fé og heimanmund eiginkonunnar að auki. Hann þurfti að taka lán gegn veði í jörð sinni en gat þó með engu móti látið af þeim dýra lífsstíl sem hann hafði tamið sér.
Thomas hafði aldrei verið annað en bóndi og kunni ekkert annað, en býlið gaf ekki nógu mikið af sér eða nógu ört til að fjármagna neyslu hans.
Thomas lagði höfuðið í bleyti og datt í hug að beita nágranna sína svikum og prettum. Nágrannarnir ákváðu í minningu foreldra Thomasar að horfa í gegnum fingur sér með athæfi hans.
Thomas var kominn á bragðið og sýndist sem frama væri að finna í prettum og þjófnaði og taldi víst að lánið yrði honum hliðhollt á þeim vettvangi.
Í fyrstu var ekki annað að sjá en Thomas hefði lagt rétt mat á nýjan starfsferil því á meðal þess sem hann afrekaði var að ræna vellauðugan mann á veginum milli Taunton Dean og Wellington.
Upp úr krafsinu hafði hann 46 gíneur og sverð með silfurhjöltum, og komst undan án þess að kennsl yrðu borin á hann.
En uppskeran varð skammgóður vermir og á skömmum tíma tókst Thomasi að eyða fénu og lánardrottnar sem sífellt vokuðu yfir honum kröfðust greiðslu skulda.
Voru nú góð ráð dýr og Thomas fylltist örvæntingu, en reyndi þó að bera sig mannalega. Einn góðan veðurdag sagði hann eiginkonu sinni að hann hygðist leita ráða hjá eiginmanni frænku hennar. Sá var einn hans næstu nágranna og lagði Thomas af stað á hestum postulanna.
His rétta var að Thomas var fullkunnugt um að frænka eiginkonu hans var ein heima með börnin. Hún tók honum fagnandi og bauð honum inn til að halda henni selskap. Hún hafði verið ein með börnum sínum fimm síðan árla morguns og hugnaðist vel að ræða við einhvern fullorðinn.
Thomas þóttist ætla að koma sér vel fyrir í stól, en greip í sömu andrá öxi eina sem var við eldstæðið og keyrði hana í höfuð frænkunnar. Höfuð hennar var svo gott sem klofið niður að hálsi og hún féll sem slytti á gólfið, en þó enn með lífsmarki. Í nokkrar mínútur fossaði blóðið úr svöðusárinu og síðan gaf hún upp öndina.
Thomas lét ekki þar við sitja og sneri sér að börnunum fimm. Skar hann þau á háls, eitt á fætur öðru, og hrúgaði líkunum ofan á látna móður þeirra.
Að þessu loknu fór Thomas upp á efri hæðina og hirti þar allt fé sem hann fann, um 60 pund allt í allt, og hraðaði sér heim á leið.
Eins og við var að búast var þónokkuð blóð á Thomasi eftir morgunverkin og fór ekki hjá því að eiginkona hans tæki eftir því. Hún spurði Thomas hverju það sætti hann svaraði með tilþrifum: „Tíkin þín! Þú færð brátt að sjá það.“ Að þeim orðum sögðum skar hann hana á háls með rakhnífi. Thomas notaði síðan sama hníf til að myrða börn þeirra hjóna, það eldra rétt um tveggja ára.
Eiginmaður frænkunnar nánast gekk inn í viðbjóðinn því á leið heim til sín ákvað hann að kíkja til Thomasar. Þá vissi hann að sjálfsögðu ekkert um örlög sinnar eigin fjölskyldu, en hann réðst til atlögu við Thomas, hafði hann undir og kom á hann böndum. Síðan kom hann Thomasi í hendur réttvísinnar sem sendi hann í fangelsið í Exeter.
Í ágúst 1694 var Thomas hengdur og féllu engin tár enda ekkert skyldmenni hans á lífi þegar þar var komið.
