Fullkomið neyðarástand ríkir í meðferðarmálum á Íslandi, sérstaklega hjá ungu fólki, en stjórnvöld virðast ekki gefa málinu nægjanlegan gaum. Á sama tíma virðist framboð fíkniefna aldrei hafa verið meira og ein af afleiðingum þess er að fíklar hríðfalla í valinn. Fyrir rúmum mánuði stakk undirritaður niður penna til að vekja athygli á því að dauðsföll fíkla á ári hafi nær tvöfaldast síðastliðin tvö ár. Síðan þá hafa fíkniefni krafist fleiri fórnarlamba en án þess að það veki sérstaka athygli. Nístandi sorg heltekur fjölskyldur þegar þessir einstaklingar eru jarðaðir, oft í kyrrþey. Því miður er skömmin yfir þessum örlögum ástvina stundum jafn erfið viðureignar og sorgin. Þessar tilfinningalegu hamfarir eru aldrei teknar með í reikninginn þegar misvitrir handhafar fjárvaldsins reyna að meta í hvað eigi að ráðstafa skattfé okkar.
Til dæmis er í dag aðeins pláss fyrir um sextán einstaklinga á unglingsaldri í vímuefnameðferð. Tugur getur fengið aðstoð á tveimur meðferðarheimilum á vegum Barnaverndarstofu og sex fengið inni í neyðarvistun á barna- og unglingageðdeild. Þingmaður Samfylkingarinnar, Helga Vala Helgadóttir, vakti athygli á því að í fimmtán skipti í marsmánuði einum þurfti að vísa börnum í verulegri neyð frá á neyðarvistun BUGL. Þetta ástand er með öllu ólíðandi og er samfélagi okkar til skammar. Við verðum að gera betur og það hlýtur að vera beinlínis þjóðhagslega hagkvæmt.
Það er stórkostlegt tap fyrir þjóðfélagið þegar einstaklingur leiðist út í alvarlega neyslu og því lengur sem hún varir hrannast kostnaðurinn upp. Þessir einstaklingar skila litlum skatttekjum, en valdu ærnum tilkostnaði hjá lögreglu, í réttarkerfi, hjá barnaverndaryfirvöldum og öllum þeim félags- og velferðarúrræðum sem hið opinbera starfrækir. Þá má fullyrða að yfirgnæfandi meirihluti þeirra sem sitja innan veggja íslenskra fangelsa sé þar vegna afbrota sem tengjast vímuefnafíkn. Á dögunum reiknaði Guðmundur Ingi Þóroddsson, fangi og formaður Afstöðu, það út að fangelsisvist hans hefði kostað skattborgara um 135 milljónir þau 14 ár sem hann hefur setið inni. Það er aðeins fangelsisvistin, takið eftir.
Það hlýtur því að koma til álita að stórauka framlög til meðferðarmála og byggja upp kerfi sem getur strax gripið inn í þegar börn og unglingar virðast vera að missa fótanna. Það er dýrt að byggja upp slíkt kerfi en með því að leyfa núverandi ástandi að viðgangast þá erum við að spara aurinn en kasta krónunni.
