„Uppspretta ofbeldis getur verið margvísleg, stundum er það djúpt óöryggi og jafnvel minnimáttarkennd sem verður kveikja ofbeldisins sem brýst svo út í valdabaráttu og virðingarleysi í samskiptum, stundum eru gerendur vanir því að fá sínu fram með þessu háttalagi sem hefur fengið að vera óátalið svo árum skiptir og þeir þekkja hreinlega ekki annað. Tegundir andlegs ofbeldis eru margvíslegar og geta falist í gaslýsingu, hótunum, stöðugum aðfinnslum, niðurlægingu, eftirliti og stjórnun með það að markmiði að láta þolanda líða illa. Þetta er ein erfiðasta og flóknasta tegund ofbeldis að varpa ljósi á því hún getur verið lúmsk og falin,“
segir Alfa Jóhannsdóttir forvarnafulltrúi Sambands íslenskra sveitarfélaga í pistli á Vísi þar sem hún fjallar um andlegt ofbeldi.
Alfa segir það engar ýkjur þegar það er sagt „að andlegt ofbeldi er ein versta tegund tilfinningalegs rússíbana sem fólk lendir í. Andlegt ofbeldi getur verið í formi orðaskipta eða í formi líkamstjáningar. Samskiptin einkennast oft af niðurlægingu og er yfirleitt leið annars aðilans að ná stjórn á þolandanum. Í einhverjum tilfellum áttar fólk sig ekki á því að þau séu að beita ofbeldi en oft einkennist andlegt ofbeldi af áráttuþráhyggju og þörf til að stjórna. Þau sem beita andlegu ofbeldi virðast oft leika tveimur skjöldum og vera í raun eins og tvær algjörlega aðskildar manneskjur – út á við gæti einstaklingurinn virst elskulegur, viðkunnalegur og hjálpsamur en innst inni er endalaus barátta um vald, að hafa yfirhöndina í samskiptum,“ segir Alfa.
„Það eru ekki einungis makar sem beita andlegu ofbeldi, heldur getur það verið annar náinn aðili eins og fjölskyldumeðlimur, vinur eða fyrrverandi maki. Þau sem beita slíku ofbeldi afsaka sig oft með því að kenna þolandanum um, öðrum óskildum atvikum eða umhverfi, einhverju sem þolandinn sagði eða gerði og jafnvel einhverju sem þolandinn gerði fyrir löngu, allt í stað þess að taka ábyrgð á eigin hegðun. Þá tiplar fólk oft á tánum í kringum þau sem beita slíku ofbeldi af ótta við að verða fyrir því sjálf. Til dæmis þegar um er að ræða náinn fjölskyldumeðlim sem notar óspart beinar og óbeinar hótanir, veigrar ekki fyrir sér að beita andlegu ofbeldi og nota til þess alvarlegar gaslýsingar þar sem ítrekað er gert lítið úr upplifunum og tilfinningum annarra og þeim talin trú um að þeirra tilfinningar og upplifanir eigi ekki rétt á sér eða séu hreinlega rangar.“
Alfa segir að það sé erfitt að gera sér í hugarlund að nokkur manneskja komi svona fram við aðra, en því miður sé andlegt ofbeldi algengara en marga grunar.
„Það er auðvelt fyrir okkur sem stöndum utan við sjúk samskipti að hlægja að fáránleika þeirra – yfir þeirri hugmynd að fullorðið fólk ljúgi blákalt, reyni að stjórna með hótunum, fýlu eða þögn, kalli annað fólk nöfnum þegar það gerir ekki það sem það vill og eyði jafnvel mörgum klukkustundum í að áreita þolendur sína með stanslausum skilaboðum, símhringingum eða óvæntum heimsóknum. Fyrir flest okkar er þetta allt að því fjarstæðukennt, en fyrir þau sem fyrir ofbeldinu verða er staðan grafalvarlegt,“ segir Alfa.
Bendir hún á að andlegt ofbeldi getur haft alvarlegar og virkilega flóknar sálrænar afleiðingar fyrir þolendur og er mikilvægt að tala um hlutina í öruggu rými, „því ofbeldi þrífst best í þögn og fólk sem beitir andlegu ofbeldi er oft meira annt um orðspor sitt og mannorð en nokkuð annað. Flestum bregður okkur við þegar við verðum fyrir andlegu ofbeldi eða verðum vitni að andlegu ofbeldi því við finnum að þessi hegðun er ekki eðlileg. Við þurfum því að vera meðvituð um hve mikilvægt það er að benda á slíka hegðun þegar við sjáum hana, því hún má aldrei verða eðlileg. Ofbeldi og gaslýsing er aldrei normið. Því oftar sem við látum ofbeldishegðun óátalda því eðlilegri verður hún fyrir okkur, við venjumst henni og hætt er við að hún verði allt að því hversdagsleg. Það er auðvitað hægara sagt en gert að hvetja fólk til að setja mörk í samskiptum við þau sem beita ofbeldi, því þau virða ekki mörk og eiga það til að refsa þolandanum fyrir að reyna að setja þau. Mörk eru ekki velkomin í ofbeldissambandi af því að ofbeldissambönd nærast á markaleysi en við sem stöndum fyrir utan þurfum að benda á hegðunina þegar við sjáum hana, orða ofbeldið upphátt og standa með þolendum. Ofbeldi þrífst best í þögn.“
Þú berð ekki ábyrgð á hegðun þess sem beitir ofbeldi. Ekkert sem þú hefur sagt eða gert réttlætir ofbeldið, þó að þú fáir ábyggilega að heyra það hvernig ábyrgðin er þín í nokkrum útgáfum. Hvernig allt væri betra, einfaldara og þægilegra ef þú hefðir ekki gert eða sagt eitthvað sem varð kveikjan að þessu öllu. Öll þín viðbrögð og allar þínar tilfinningar eru eðlilegar og eiga rétt á sér. Þú, sem þolandi andlegs ofbeldis, berð kannski ekki sjáanlega áverka – en þínir áverkar eru engu minna alvarlegir.“
Ef þú þekkir ekki merki andlegs ofbeldis þá er gott að hafa í huga að það gæti verið um andlegt ofbeldi að ræða ef viðkomandi:
Þolendur geta leitað sér hjálpar og alltaf er betra að segja einhverjum frá og fá hjálp. Ef þú vilt fá aðstoð getur þú haft samband við Bjarkarhlíð í Reykjavík eða Bjarmahlíð á Akureyri sem sérhæfa sig í stuðningi fyrir fullorðin sem hafa orðið fyrir einhverskonar ofbeldi. Það skiptir engu máli hve langt er síðan ofbeldið átti sér stað. Börn og fullorðin geta alltaf talað við einhvern hjá 1717 (hjálparsíma Rauða krossins) eða haft samband við 112 gegnum síma eða netspjall.
