„Árni Gils sonur minn sat í gæsluvarðhaldi og einangrunarvist í 277 daga og hefur nú haft stöðu sakbornings frá 5. mars 2017. Mál Árna Gils Hjaltasonar er komið fyrir dómstóla í fjórða sinn. Dómur Arngríms Ísberg í héraðsdómi 2017 var ógildur. Dómurinn var það fáránlegur að Hæstiréttur þurfti að benda á átta atriði sem ekki þóttu boðleg í íslensku réttarfari. Málið var siglt í strand.“
Svona hefst pistill sem Hjalti Úrsus Árnason, faðir Árna Gils, skrifar en pistillinn birtist í Morgunblaðinu í dag. Í pistlinum fer Hjalti yfir mál sonar síns en miðað við orð hans var eitthvað gruggugt á seyði í meðferð málsins. „Aðalvitnið og brotaþoli breyttu framburði sínum í hvert skipti sem þau voru yfirheyrð. Tæknideild lögreglu hafði ekki verið kölluð til. Ekkert blóð var á vettvangi átaka. Hæð og þyngd ákærða voru birt opinberlega. Ákærði var yfirheyrður á nærfötum og leiddur þannig fyrir dómara,“ segir Hjalti til dæmis í pistlinum.
„Lögreglan þurfti margsinnis að breyta ákærunni og atburðarásinni og nú var svo komið að frásögnin var orðin það ótrúleg að hún var vart boðleg og þá kom ný skýring: „Ákærði var fullur af eiturlyfjum,“ samkvæmt þeim upplýsingum sem lágu fyrir og nú var búið að upplýsa þann lögreglumann sem stjórnaði rannsókninni um að svo væri.“
Eins og Hjalti segir í upphafi pistilsins er mál sonar hans komið enn á ný fyrir dómstóla.
„Engin blóðsýni, ekkert blóð, ekkert DNA, enginn hnífur“
Hjalti talar um blóðprufu sem á að hafa verið tekin af syni hans. „Komið hefur í ljós að öll gögn sem tengdu brotaþola við meinta blóðprufu, svo sem blóðtökuvottorð og fleira, hafi týnst í vörslu lögreglu,“ segir Hjalti og fer yfir það sem hann segir líklega vera kjarna málsins. „Kjarni málsins er líklega sá að við yfirheyrslu 5. mars sagði ákærði rétt frá: Brotaþoli kom með hnífinn á vettvang, brotaþoli kom hnífnum undan, brotaþoli réðst að Árna með hníf og var hann með varnarsár því til staðfestingar þótt ákæruvaldinu hafi ekki þótt tilefni til að Árni Gils fengi áverkavottorð eða farið væri með hann á bráðadeild.“
Samkvæmt Hjalta var ákæruvaldið þarna komið í verulegan vanda þar sem það þurfti nú að dæma í málinu í þriðja sinn. „Á þessum tímapunkti var þá ákveðið að beita Geirfinnsaðferðinni. Geirfinnsaðferðin er byggð á því að fá þýskumælandi trúverðugan mann, í þetta skipti Sebastian Kunz réttarmeinafræðing, til þess að blása lífi í ákæruna,“ segir Hjalti.
„Það er þó algjört aukaatriði hvort lykilvitni í málinu séu margsaga, þótt tæknideild lögreglu hafi ekki verið kölluð til, engin blóðsýni, ekkert blóð, ekkert DNA, enginn hnífur, engar ljósmyndir af áverkum. Þótt framburður ákærða hafi verið stöðugur í þau fjögur skipti sem hann var yfirheyrður og allt sem hann sagði hafi verið rétt. Kunz hafði ekki úr miklu að moða, hann hafði ekki séð brotaþola, hvað þá skoðað þá áverka sem hann fékk persónulega, hann byggir mat sitt einvörðungu á röntgenmynd en segist þó ekki vita nákvæmlega hvar áverkinn sé.“
Hjalti segir Kunz hafa komið með sjálfstætt mat þar sem hann hafi tilkynnt það opinberlega að hann taki ekki mark á vitnum „Hann horfi einungis á réttarmeinafræðilegan hluta málsins óháð því sem vitni og ákæruvaldið hafa byggt sína frásögn á, en þó má notast við vitni ef réttarmeinafræðin hefur ekki skýringar eins og með blóð á vettvangi,“ segir Hjalti í pistlinum.
„Kunz telur líklegast að um framlæga, hnitmiðaða stungu hafi verið að ræða þannig að brotaþoli og ákærði hafi verið augliti til auglitis og ákærði hafi stungið með hægri hendi í efri hluta (hnakka) vinstra megin, það skipti ekki öllu þótt brotaþoli hafi sagt að hann hafi snúið baki í ákærða og hann hafi notað vinstri hönd.“
„Áður en hann fékk höggið man hann lítið sem ekkert“
Hjalti segir Kunz réttarmeinafræðing vera ótrúverðugan. „Þegar hann er síðan inntur eftir því hvort brotaþoli hafi verið í lífshættu segir hann að svo hafi getað verið; þar sem ákærði og brotaþoli hafi verið að slást um hnífinn hafi ákærði ekki haft fulla stjórn á því hvar hnífurinn lenti og þar með gæti verið um lífshættulega stungu að ræða,“ segir Hjalti. „Hvort var þá um hnitmiðaða stungu eða tilviljunarkenndan áverka að ræða?“
Þá segir Hjalti að tungumálaörðuleikar hafi sett strik í reikninginn í málinu. „Þegar síðan búið er að þýða örlítinn hluta málsins á ensku fyrir Kunz og síðan aftur á íslensku þá kemur út óskiljanleg þvæla, þess ber að geta að móðurmál Kunz er þýska,“ bendir Hjalti á.
„Einnig segir Kunz í viðtali á RÚV nýverið að blóðblettirnir segi til um atburðarás og hann sé sérfræðingur í blóðferlum og höfuðhöggum. Sú þekking hans virðist þó einhverjum takmörkunum háð þar sem hann segir að í þessu máli sé vel skiljanlegt að ekkert blóð eða blóðferlar séu á vettvangi og bætir svo við að ekki sé óeðlilegt að brotaþoli hafi ekki áttað sig á fyrr en nokkru seinna að heljarmennið Árni Gils Hjaltason hafi mölvað á honum höfðið. Hann hafi ekki vankast og getað klárað að standa upp þrátt fyrir að höggið kæmi á miðri leið. Síðan bætir brotaþoli í og segist muna allt nákvæmlega og geta rakið atburðarásina í smáatriðum eftir höggið. En áður en hann fékk höggið man hann lítið sem ekkert, man ekki eftir því að hafa tekið með sér hníf á vettvang.“
Eins og áður segir er mál Árna nú komið aftur fyrir dómstóla og það í fjórða sinn. Þetta hefur Árni að segja um það í lok pistilsins: „Mörgum spurningum virðist hins vegar enn ósvarað.“
