Alþingi hefur birt á vef sínum kærurnar tólf sem hafa borist vegna nýafstaðinna þingkosninga. Eins og greint hefur verið frá hafa þeir fimm frambjóðendur sem að misstu jöfnunarsæti sitt vegna endurtalningarinnar umdeildu í Norðvesturkjördæmi lagt fram kæru eða þau Karl Gauti Hjaltason, Lenya Rún Taha Karim, Rósa Björk Brynjólfsdóttir, Guðmundur Gunnarsson og Hólmfríður Árnadóttir.
Þá hefur borist kæra frá oddvita Pírata í Norðvesturkjördæmi, Magnúsi Davíð Norðdahl, lögfræðingnum Katrínu Oddsdóttur og hagfræðingnum Þorvaldi Gylfasyni. Þá hafa einnig borist kærur frá þremur kjósendum, þeim Sveini Flóka Guðmundssyni, Ólafi Jónssyni og Sigurði Hreini Sigurðssyni.
Flestar kærurnar snúa að ágöllum í framkvæmd endurtalningarinnar í Norðvesturkjördæmi en einnig gera kjósendurnir meðal annars athugasemdir við að blýantar séu notaðir til að merkja við kjörseðla.
Ein kæra sker sig nokkuð frá hinum en hún kemur frá Rúnari Birni Herrera Þorkelssyni, formanni NPA miðstöðvarinnar. Í kærunni, sem lögmaður hans áðurnefnd Katrín Oddsdóttir er skrifuð fyrir, kemur fram að Rúnar Björn hafi verið meinaður rétturinn til leynilegra kosninga.
Rúnar Björn er lamaður fyrir neðan axlir vegna mænuskaða en hann naut aðstoðar eiginkonu sinnar þegar hann kaus á kjörfundi í Borgarbókasafninu í Kringlunni. Í málsatvikum er því lýst hvernig kjörklefar hefðu verið reistir úr léttum bráðabirgðaveggjum sem staðsettir voru í miðju rýmisins. Kjörklefinn fyrir fatlað fólk hafi verið við hliðina á þessari eyju og þannig myndaðist þröngur gangur aftan við klefann.
Sá kjörklefi sem ætlaður var fólki sem notar, hjólastól var hins vegar ekki með tjaldi svo Rúnar Björn gat ekki dregið fyrir þegar hann kaus. Segir í kærunni að á sama tíma og hann greiddi atkvæði hafi ókunn manneskja gengið fram hjá kjörklefanum og hafi viðkomandi augljóslega getað séð hvernig Rúnar Björn kaus. Kemur ennfremur fram að gangurinn sem viðkomandi
manneskja gekk á var svo þröngur að umræddur einstaklingur hefur verið í um það bil eins til tveggja metra fjarlægð frá Rúnari Birni þegar hann merkti við kjörseðilinn. Er gerð athugasemd við að engar hindranir virðist hafa verið settar upp á þennan gang til að minnka líkur á því að slík umferð ætti sér stað á meðan fólk kaus.
Þá kemur fram að Rúnar Björn hafi upplifað talsverð óþægindi í tengslum fyrirkomulagið. Meðal annars á grundvelli þess að á meðan hann kaus sá hann þá kjósendur sem stóðu í biðröð við kjördeildina. Hann upplifði fyrir vikið alls ekki að hann væri að taka þátt í leynilegum kosningum.
Þessi reynsla Rúnars Björns virðist ekki hafa verið eina dæmið um ófullnægjandi framkvæmd kosninga fyrir fatlaða kjósendur. Í frétt Kjarnans skömmu eftir kosningar er haft eftir Freyju Haraldsdóttur, réttindagæslumanni fatlaðs fólks, að borið hafi á því að ekki hafi verið nægilega gott aðgengi fyrir fatlað fólk á kjörstöðum, þrengsli hafi sums staðar verið of mikil og kjörklefar jafnvel of litlir. Hæðin á borðum í kjörklefunum virtust jafnframt ekki verið stillanleg, sem hafði þær afleiðingar að þau hentuðu ekki alltaf fólki sem situr eða liggur í hjólastól.
Þá hafi hún verið upplýst um fleiri en eitt tilvik þar sem ekki voru tjöld fyrir kjörklefum eins og í tilfelli Rúnars Björns.
