Í apríl síðastliðnum var sýnd heimildarmynd á RÚV sem vakti mikla athygli. Björn Brynjólfur Björnsson fór þar í saumana á því sem mætti kalla stærsta frímerkjaþjófnað Íslandssögunnar. Kvikmyndin ber heitir Leyndarmálið og fjallar um svonefnt Biblíubréf sem selt var úr landi árið 1972. Bréfið er talið vera eitt verðmætasta frímerkjaumslag í heimi og er metið á hundruð milljóna króna.
Í myndinni eru leiddar líkur að því, en ekki staðhæft, að fræðimaður að nafni Skúli Helgason, sem lést árið 2002, hefði stolið bréfinu. Hópur fólks hefur nú birt grein í Morgunblaðinu þar sem þessi kenning sem birtist í mynd Björns Brynjólfs er gagnrýnd harðlega. Í greininni segir:
„Miðvikudagskvöldið 7. apríl 2021 var sýnd í sjónvarpinu heimildamynd eftir Björn Brynjúlf Björnsson sem nefnist „Leyndarmálið“ og er þar reynt að svipta hulunni af stærsta frímerkjaþjófnaði í sögu þjóðarinnar þegar svonefnt Biblíubréf var selt úr landi árið 1972. Bréfkorn þetta er nú talið eitt verðmætasta frímerkjaumslag í heimi og verðmæti þess hleypur á hundruðum milljóna.
Tengdafaðir þáttarstjórnanda, Haraldur Sæmundsson fyrrverandi frímerkjakaupmaður, hafði milligöngu um sölu bréfsins til útlanda en seinna komu fram ásakanir um að bréfinu hefði verið stolið. Lögmaður í Reykjavík hafði afhent Haraldi bréfið fyrir hönd umbjóðanda sem enginn hefur til þessa vitað hver er. Haraldur fullyrðir nú að Skúli Helgason fræðimaður (1916-2002) hafi verið umræddur maður og leiðir það af líkum sem þáttarstjórnandi útfærir og færir frekari rök fyrir.“
Höfundar segja ennfremur að þegar röksemdafærslur fyrir þessari kenningu í myndinni sé skoðaðar reynist þær ekki trúverðugar og „sýnir að sú kenning að heiðursmaðurinn Skúli Helgason hafi verið frímerkjaþjófur er að minnsta kosti hæpin.“
Greinarhöfundar benda á að í rannsókn á uppruna Biblíubréfsins sem gerð var árið 1973 komi ekki fram minnsti grunur um að Skúli Helgason hafi átt hlut að máli og er hans að engu gerði í rannsókninni. Sá sem taldi sig hafa eignarétt á bréfinu, Halldór Gunnlaugsson, bóndi á Kiðjabergi, minntist í rannsókninni ekkert á Skúla en þekkti þó vel til hans.
Þá er í greinininni vikið að framburði Magna R. Magnasonar kaupmanns sem tjáði lögreglu og endurtekur í viðtali í heimildarmyndinni að maður einn hefði sýnt honum Biblíubréfið. Hann hefði ekki þekkt manninn. Telja verði útilokað að Magni hafi ekki þekkt Skúla Helgason sem bjó mjög nálægt verslun Magna og átti reglulega leið þar um í marga áratugi.
Þá sé ennfremur alrangt sem kemur fram í myndinni að Skúli Helgason hafi verið fátækur maður þegar staðreyndin sé sú að hann hafi átt tvær fasteignir.
Í lok greinarinnar segir að höfundar myndarinnar hafi gefið sér niðurstöðu sem standist ekki:
„Í þættinum gefur þáttarstjórnandi sér niðurstöðu sem ekki stenst nánari skoðun. Veldur þar einkum þrennt. Björn Brynjúlfur horfir framhjá atriðum sem fram koma í lögregluskýrslu, gefur sér ranglega að Skúli sé fátækur og eignalaus maður og gerir honum að síðustu upp hefndarhug gagnvart héraði sem hann unni. Sú fyrirframgefna niðurstaða þáttarstjórnanda að Skúli Helgason sé þjófur er því ekki studd neinum rökum sem standast nánari skoðun og getur ekki talist annað en ærumeiðing sem beinist að látnum heiðursmanni.“
Höfundar greinarinnar eru Þórður Tómasson, Sigurður Hermundarson, Lía Thomsen, Jón Torfason, Inga Lára Baldvinsdóttir, Kári Bjarnason, Bjarni Harðarson, Guðrún Þórðardóttir, Ingileifur Jónsson, Helgi Jónsson, Guðrún Þórhallsdóttir og Sigurður Karl Jónsson.