Konu sem lagði inn tilkynningu til barnaverndarnefndar, þar sem hún viðraði áhyggjur af sonum eiginmanns síns, var stefnt í meiðyrðamáli fyrir Héraðsdómi Reykjavíkur. Stefnandinn, barnsmóðir eiginmanns hinnar stefndu, krafðist ómerkingar fjölda fullyrðinga um sig til barnaaverndarnefndar og miskabóta að fjárhæð tveggja milljóna króna.
Synirnir eru tveir drengir á grunnskólaaldri og áttu þeir lögheimili hjá móðurinni en dvöldust í umgengni reglulega hjá föður sínum og eiginkonu hans, sem sendi inn tilkynninguna.
Meðal fjölda fullyrðinga um sig sem konan vildi fá ómerktar voru eftirfarandi:
Að hún glímdi við alvarleg andleg veikindi.
Að drengirnir fari sjaldan í bað.
Að drengirnir séu oftast í skítugum fötum.
Að hún sé með anorexíu og það sé aldrei annað í kvöldmat en salat og dósamatur en sjálf nærist hún ekkert.
Að hún sé búin að koma því inn hjá 8 ára syni sínum að hann sé of feitur og hann hafi áhyggjur af því.
Að hún tali stöðugt illa um föður drengjanna og fjölskyldu hans við þá.
Að hún hafi verið í sambandi við ofbeldismann í átta mánuði.
Að hún sé með króníska athyglissýki, lygasýki og sæki í stöðu fórnarlambs.
Að hún geti ekki tekið rökréttar ákvarðanir um hvað sé hollt og nauðsynlegt í uppeldi drengjanna.
Til kasta dómsins kom það álitamál hvort tilkynning til barnaverndarnefndar jafnaðist á við önnur opinber ummæli og hvort gera yrði sönnunarkröfur til þeirra sem sinna slíkri tilkynningarskyldu. Móðirin sagði fullyrðingar eiginkonu föður drengjanna vera ýmist ýktar eða upplognar. Sannað þótti að sjálf hefði hún viðurkennt að hún stríddi við andlega veikindi.
Samkvæmt lögum er það refsivert að bera á borð vísvitandi rangar fullyrðingar til barndaverndanefndar. Hins vegar er það mat dómsins að ekki sé hægt að gera sömu kröfur til tilkynnanda til barnaverndarnefndar um gögn á bak við fullyrðingar sínar og til dæmis til blaðamanna. Var það mat dómsins að ekki væri tilefni til að ómerkja ummælin og kröfu um miskabætur var hafnað.
