Sveinn Óskar Sigurðsson, bæjarfulltrúi Miðflokksins í Mosfellsbæ, fylgir eftir ásökunum sínum á hendur Ástráði Haraldssyni héraðsdómara sem hann setti fram fyrir helgi, í öðrum pistli á laugardag. Sveinn hefur staðhæft að Ástráður hafi veitt sér kinnhest er hann var kennari hans í Grunnskólanum á Hellu á árum áður, og það fyrir framan allan bekkinn. Í ljósi þess að Ástráður freisti þess nú að fá embætti dómara við Landsrétt sé rétt að þessar upplýsingar liggi fyrir.

Sjá einnig:

Bæjarfullrúi sakar héraðsdóm um líkamlegt ofbeldi

Allt á suðupunkti vegna ásakana á hendur Ástráði

Sveinn hefur verið gagnrýndur fyrir að draga fram áratugagamalt atvik úr kennslustofu, þegar önnur viðhorf ríktu til uppeldis barna, til að koma höggi á Ástráð. Sumir gefa í skyn að ásakanirnar séu af pólitískum rótum. Sveinn brást við þessari umræðu með eftirfarandi færslu þar sem hann setur atvikið í samhengi við fyrnd ofbeldismál þar sem börn eiga í hlut og háa sjálfsvígstíðni ungra karlmanna:

Ég tel að umræða um stöðu ungra manna og sjálfsvígstíðni hjá ungu fólki þurfi að rannsaka betur. Hér erum við að tala um hæstu tíðni í Evrópu. Það er sorglegt þegar menn gera lítið úr því þegar fólk kemur fram og lýsir ofbeldi gagnvart sér þó slíkt hafi átt sér stað fyrir talsvert löngu. Skiptir tíminn máli þegar ofbeldi er annars vegar? Hvers vegna eru þá gerðar kvikmyndir um löngu liðna atburði og ofbeldi?

Hvers vegna fjallar Ríkisútvarpið og aðrir fjölmiðlar um slík mál, sbr. Breiðuvíkurmálið og önnur löngu fyrnd ofbeldismál gagnvart börnum? Ætli það sé ekki vegna þess að fólk vill koma í veg fyrir að slíkt endurtaki sig? Er fólk ekki að leitast eftir því að dómar verði sanngjarnari þegar kemur að börnum sem ekki geta borið hönd fyrir höfuð sér m.a. í stofnunum sem það ber að sækja lögum samkvæmt eins og grunnskóla?