Rithöfundurinn Einar Kárason virðist ekki par sáttur með Kára Stefánsson, forstjóra Íslenskrar Erfðagreiningar. Sá síðarnefndi var ansi áberandi í fjölmiðlum í liðinni viku, en líklega þykir viðtal hans í Kastljósi standa upp úr, þar sem hann líkti Svandísi Svavarsdóttur, heilbrigðisráðherra við „Afskaplega hrokafulla litla tíu ára stelpu.“ Í kjölfar þáttarins sagði Einar þetta:
„Mér sýnist á ummælum margra vina minna á þessum vettvangi í kvöld, að botnlaus hroki og sjálfsupphafning, með tilheyrandi smásálarskap og fýlu, þyki núorðið merki um sérstaka mannkosti. Hvaðan það kemur veit ég ekki; þúsund ára bókmenntasaga okkar bendir ekki til þess að þannig sálarmyndir hafi yfirleitt þótt aðdáunarverðar.“
Í gærkvöld tjáði Einar sig enn frekar um málið, en hann segist hafa fengið skammir fyrir orðin sem hann lét falla í kjölfar þáttarins. Hann heldur því fram að það hafi verið illa vegið af Kára að „dissa“ tíu ára stelpur sem honum finnst vera besta fólk veraldar.
„Jón Gnarr kom á kreik hugtakinu „freki kallinn“ í sambandi við þjóðfélagsumræðuna, og af einhverjum ástæðum sá ég alltaf fyrir mér Kára Stefánsson þegar það barst í tal. Þegar sá sami fyrir einhverjum dögum kom með fýlusvip í sjónvarp og var fór að dissa tíu ára stelpur, besta fólk í veröldinni, og segja ráðherra jafn hrokafulla og þær, þá setti ég status inn á þennan vettvang. Þau ummæli hafa kallað yfir mig meiri skammir á allskonar póstum og þráðum en ég man eftir, og er þó ýmsu vanur.“
Einar segir það asnalegt af Kára að ætlast til þess að fá hrós. Ætli maður sér að gera góðverk þá sé hrós engin trygging.
„K.S.var í umræddu sjónvarpsviðtali sár yfir að fá ekki hrós fyrir góðverk sem hann kaus sjálfur að fremja. Og þannig sárindi eru auðvitað lítilmannleg; kjósirðu að vera miskunnsamur Samverji, þá ferðu ekki að grenja eftirá yfir að fá ekki nægar þakkir fyrir umhyggjuna.“
Það sem Einari finnst þó sérkennilegast er að Kári ætlist til þess að hrós, þó hann virðist aldrei hrósa samstarfsfólki sínu. Einar segist ekki muna nöfnin á öðrum starfsmönnum Íslenskrar erfðagreiningar og það sé líklega vegna þess hve lítið Kári hrósar þeim.
„En allt um það; eitt vakti athygli í allri umræðu um góðmennsku K.S. við að skima fólk: Aldrei heyrði maður á samstarfsfólkið minnst! Hjá honum skilst mér að vinni meira en hundrað manns, hámenntaðir snillingar. En það er eingöngu mannvinurinn og öðlingurinn Kári Stefáns sem er að að sýna allan þennan rausnarskap. Enginn sem ég spurði mundi nafn nokkurs manns úr hans starfsliði. Enda aldrei á það fólk minnst! En þegar KS fær ekki nógu mikla gloríu fyrir það sem gert var, þá birtist hann og þykist voða sár yfir því að hans samstarfsfólki sé ekki þakkað nóg!“
