„Ég get ekki orða bundist. Ég er svo svekktur yfir því þjóðfélagi sem við búum í. Þannig er mál með vexti að á leikskóla dóttur minnar hefur frá því í haust starfað útlend kona sem með yfirvegun og fagmennsku hefur hrifið alla með sér, ekki síst krakkana sem hún hefur verið með. Í gær barst okkur orðsending frá leikskólanum um að hún væri hætt að vinna í leikskólanum vegna þess að henni hafði verið vísað úr landi þar sem hún væri flóttamaður.“
Þetta segir Ragnar Pétur Pétursson verkefnisstjóri í pistli sem birtur er í Kvennablaðinu. Ragnar segir að honum hafi brugðið verulega og farið að kanna málið.
„Hún komst til Íslands við illan leik, réð sig í vinnu og leigði íbúð, sótti ekki neina styrki til ríkis og var yfir höfuð góður og gegn meðlimur þessa samfélags, meðal annars með því að sinna starfi sem þykir erfitt að manna á Íslandi.
Hún hafði á undan því lent í því að barnið hennar slasaðist í Aleppo, Sýrlandi í sprengjuárás. Læknirinn sem annaðist þau sendi hana með pappíra og annað nauðsynlegt til að sækja lyf sem þurfti en ekki fengust í borginni, þar sem hún lendir í árásum og kemst ekki til baka til sonar síns, tapar öllum gögnum og er orðin flóttamaður,“ segir Ragnar. Hann bætir við:
„Kemst við illan leik til Íslands til þess eins að vera hent eins og rusli af landi brott.“
Þá segir Ragnar einnig:
„Hún á 5 börn sem hún neyddist til að skilja eftir, sonurinn sem slasaðist er á lífi en ég hef ekki upplýsingar um hvernig honum vegnar. Þess má geta að hún sendi stærstan hluta af launum sínum til að sjá fyri þeim og öðrum börnum sem eiga um sárt að binda í Aleppo. Maðurinn hennar dó í sprengjuárás.“
Ragnar segir að við getum gert mun betur sem þjóð og margir flóttamenn sem hafi það af að komast hingað til lands.
„Við Íslendingar, ríkisstjórn og skrifræðið getum tekið betur en þetta á málum. Ég hef trú, trú á samkennd, virðingu og því að mannkynið eigi að vera jafnt, og ef einhverjir eiga að vera fremri öðrum, þá eru það flóttamenn. Af auðmýkt segi ég, ég hef það gott og ég vil gjarnan deila því með þeim sem eiga um sárt að binda, því að þau eiga það svo sannarlega skilið.“
Þá segir Ragnar að það auki á vandann að senda fólk til baka og sérstaklega þau sem séu farin að borga til samfélagsins og leggja sitt að mörkum. Ragnar segir að lokum:
„Hugur minn er með þessari konu sem þarf að fara í flóttamannabúðir og hafa það skítt eftir að hafa unnið hér, borgað skatta og verið til fyrirmyndar í einu og öllu.
Við Ríkisstjórn Íslands og ríkisbatteríið segi ég, skammist ykkar, hysjið upp um ykkur og breytið starfsháttum af því að það er ekkert mál.
ÞAÐ ÞARF BARA VILJANN.