Fréttatilkynningin snérist um meðaldánartíðni hreindýrakálfa veturinn 2018-2019 en hún var 21%. Dánartíðnin var frá 9% upp í 45% eftir svæðum en seinni talan er sögð ógnvekjandi þar sem nánast annar hver kálfur fórst.
Ole Anton segir magnið af kálfum sem fórust hafa verið í kringum 600, væntanlega flestir úr hungri og vosbúð. Hann segir að Guðmundur Ingi Guðbrandsson, umhverfisráðherra Íslands, hafi heimilað dráp á rúmlega þúsund kúm frá 1. ágúst til 15. september 2018.
„Voru yngstu kálfarnir rétt 8 vikna þegar drápið á mæðrum þeirra hófst. Er sjálfgefið að mestur hluti kálfanna 600 sem fórust hafi verið móðurlaus og vanbúinn til að standa á eigin fótum þó að tíðarfar síðasta vetur hafi verið gott. – Geta menn ímyndað sér hvílíkur fjöldi munaðarlausra kálfa hefði drepist ef harður vetur hefði komið.“
Ole Anton segir það hafa verið heimsfrétt á dögunum að 200 hreindýr hafi drepist á Svalbarða.
„Ástæðan þar var talin loftslagsbreytingar og hitasveiflur sem þeim tengjast. Haustið 2018 kom þar hlýindakafli og svo hörkufrost ofan í það. Lagðist klakabrynja yfir beitiland dýranna sem þau komust ekki í gegnum. Því fór sem fór. Hörmungarsaga sem vakti athygli víða um heim. Á Svalbarða eru þó um 22.000 hreindýr. Drapst þannig með þessum hörmulega hætti „aðeins“ um 1% dýranna.
Hann segir þó málið vera öðruvísi hér á landi því hér voru það engar klakabrynjur sem drápu kálfana.
„Heldur fórst 21% kálfanna, 600 burðarlitlir kálfar, á fyrsta vetri af mannavöldum; skeytingarleysi, vanrækslu og virðingarleysi stjórnvalda gagnvart lífríkinu og náttúrunni. Umhverfisráðherra hefði getað seinkað veiðitíma hreindýrskúa í ár á grundvelli þeirra upplýsinga, sem hann fékk frá NA 17. júlí sl. en gerði það ekki.
Ole bendir á að í Noregi og Svíðþjóð sé sagan önnur. Þar megi ekki drepa hreyndýr og önnur hjartardýr fyrr en þegar kálfarnir eru orðnir minnst 12 og 14 vikna. Hann segir að það þurfi að lengja griðatíma hreindýrakálfa hér á landi til að minnsta kosti 27. ágúst. Þannig væri hægt að draga úr því að hreindýrakálfar hér á landi farist í jafn stórum stíl og gerist nú.
„Einhver hluti hreindýrskálfa fellur að vetri af náttúrulegum ástæðum þó að kálfar njóti móðurmjólkur og móðurverndar en það hlutfall liggur langt, langt undir nefndri dánartíðni kálfa hér.“
Ole gagnrýnir það að aðeins einn miðill hafi greint frá þessu en tilkynningin var send á alla helstu fjölmiðla landsins.
„Aðeins einn þeirra hafði sjálfstæði og manndóm í sér til að skýra frá fréttinni; Hringbraut. Allir hinir þögðu þunnu hljóði. Á Hringbraut heiður skilinn!“
Hann veltir því fyrir sér hvers vegna fréttin hafi ekki verið birt annars staðar.
„Sátu veiðimenn kannski í rit- eða fréttastjórnum? Eða beittu kannski allt að 4.000 veiðimenn sem sumir kalla „hvítflibba“, hreindýraveiðiferð kostar hundruð þúsunda, ef ekki hálfa milljón, þumalskrúfu auglýsingakaupa eða Höðrum persónulegum áhrifum á miðlana?“
Ole hneykslar sig á fjölmiðlunum sem birtu ekki frétt um málið en hann segir þetta vera skammarlegt.
„Skammarlegt aðgerðarleysi og þöggun þeirra sem einmitt eiga að stuðla að frjálsum fréttaflutningi og bera ábyrgð á lýðræðislegri umræðu í landinu.“
Hann segir einhverja fjölmiðlana hafa afsakað sig með því að fréttatilkynningin hafi verið einhliða.
„Af hverju gáfu þessir menn þá ekki Náttúrustofu Austurlands og/eða Umhverfisstofnun, eða þá umhverfisráðherra, eina viku til andsvara, áður en þeir birtu fréttina?“
Ole segir frammistöðu fjölmiðlana vera lélega.
„Léleg frammistaða þeirra, sem eiga að mynda „fjórða valdið“ – vald eftirlits, gagnrýni og aðhalds frjálsrar fjölmiðlunar – jafn þýðingarmikið og það er í nútímaþjóðfélagi. Oft virðist það ekki vera til hér. Spillingin getur því grasserað nánast óhindrað.“
