„Ég bý í foreldrahúsum og það er ekki sjéns að kaupa íbúð á þessu kaupi sem ég fæ, ég get hvorki keypt né leigt á þessu kaupi,“ segir Bjarni Ingi Sigurgíslason.
Bjarni segir sögu sína í átakinu Fólkið í Eflingu. Á heimasíðu átaksins er bent á að í Eflingu séu um 27 þúsund félagar sem vinni mikilvæg störf í íslensku samfélagi en oft á lágum launum.
„Ég hef verið hérna á lagernum í þrjú ár. Ég raða saman pöntunum og keyri um á litlum lyftara sem ég stend á. Ég er með handtölvu á hendinni sem segir hvert ég á að fara og hversu mikið ég raða á brettin af kútum, kippum, glösum og kaffi. Og svo gerir maður þetta aftur og aftur, klárar eina pöntun til þess að byrja á næstu, ekkert rosa flókin vinna,“ segir hann og bætir við að það hjálpi til að vera með ferðahátalara.
„Ég hlusta á Jim Jeffries Show og Bill Burr. Þegar ég kem heim þá langar mig oftast að sofa og eftir smá hvíld fer kerfið rólega aftur í gang.“
Bjarni segir að þetta sé góð vinna að því leyti að á staðnum vinna margir á hans aldri. „Ég er búinn að eignast marga góða vini, þetta eru strákar á mínum aldri, ekkert fjölskyldufólk. Hérna er líka visst frelsi, ef ég sef yfir mig þá get ég mætt seinna og unnið lengur. Þetta er betra en að vera á kassa, ég held að kaupið sé hærra hérna. En það myndi setja miklu meiri metnað í alla starfsmenn ef þeir fengju aðeins meiri laun. En það er ekki að fara að gerast. Ég bý í foreldrahúsum og það er ekki sjéns að kaupa íbúð á þessu kaupi sem ég fæ, ég get hvorki keypt né leigt á þessu kaupi. Ég gæti það hugsanlega með einhverjum öðrum.“
Bjarni segir að hann myndi ekki sjá framtíð á þessum tiltekna vinnustað. Hann kveðst hafa freistað þess að komast í skóla í haust en ekki komist inn. „Mig langar að taka rafvirkjann ef ég kemst að, annars klára ég kokkinn, er búinn með verklega hlutann en vantar bóklega. Ég verð að klára annaðhvort afþví að það er ekki hægt að lifa á Íslandi nema að læra eitthvað.“
Bjarni segir að til að byrja með hafi starfsmenn oft hist og djammað í boði fyrirtækisins. „Eftir að evrópska samsteypan tók við fyrirtækinu þá lagðist svoleiðis niður. Núna er meira um viðburði einsog fjölskyldudaga, grill og tjald útileigur sem hentar fólkinu á skrifstofunni. Ég er bara lítill maur hjá stóru fyrirtæki, enginn sér mig eða veit af mér. “Another brick in the wall”, segir hann og nefnir dæmi máli sínu til stuðnings:
„Big boss, kom upp að mér á þriðja vinnuárinu og spurði mig: „Ertu nýr?“ Ég svaraði: „Nei ég hef unnið hérna í tvö ár.“ „Ég hef aldrei séð þig!“ sagði hann og ég svaraði „Nú, ég hef talað við þig.“ Big Boss lætur alltaf einsog hann þekki alla svo reynist hann ekki taka eftir neinum. Þetta er svona stór fyrirtækja framkoman, “hérna eru allir vinir og hérna vinna allir saman”. En þetta er bara yfirskin. Þetta er að vera með grímu, betra að koma hreint fram: „Ég veit ekkert hver þú ert, kláraðu bara þína vinnu“ og svo geta þeir skutlað sér upp í Range Roverinn sinn. Það væri skárra þannig, þá þyrftum við ekki að díla við þessa stór fyrirtækja framkomu, afþví að það er ekkert að breytast þótt að við þykjumst öll vera vinir.“
