Í febrúar keppast margir við að verða besta útgáfan af sjálfum sér en hvað í ósköpunum er það eiginlega?

Nú er ég til dæmis bara til í einni útgáfu (eða það vona ég að minnsta kosti) og sem betur fer er ég ekki með klofinn persónuleika. Þótt hann sé flókinn og stundum svolítið skrítinn þá kemur hann samt bara í einni útgáfu. Það sama gildir um skrokkinn á mér. Hann er bara til í einni útgáfu.

Nú hef ég lifað í nokkur ár og ekki alltaf verið eins. Þú veist, maður breytist, þroskast, krumpast, fitnar, grennist og svo framvegis. Svo breytast áhugamálin og skilningurinn millli ára.

Ég veit ekki til þess að ég hafi verið eitthvað skárri fyrir nokkrum árum. Reyndar finnst mér hver einasta uppfærsla af sjálfri mér skána ögn með hverju árinu. Margrét 4.7 er mikið skárri en Margrét 2.3. Nýja viðmótið er alltaf meira í takt við tímann og örlítið betra en það fyrra. Með þessu framhaldi verð ég hreint magnaður eldri borgari!

Kunningi minn sagðist ætla að nýta Meistaramánuð til að verða besta útgáfan af einhverjum öðrum. Sagðist vera búinn að velja viðkomandi en hefði ekki sagt honum frá því: „Sá verður undrandi þegar ég sprett óvænt fram í lok mánaðar sem besta útgáfan af honum!“

Því miður held ég að of margir festist einmitt í því að vilja verða einhvers konar útgáfa af allt annarri manneskju. Miða sig við hana og setja markmið í takt. Svo er það fólkið sem vill endilega verða tvítuga útgáfan af sjálfu sér. Hvorutveggja ávísun á vandræði og vanlíðan.

Besta útgáfan af sjálfri mér er ekki nokkrum kílóum þyngri eða grennri, nokkrum árum eldri eða yngri, með hærri innistæðu á bankareikningnum og svo framvegis.

Besta útgáfan af sjálfri mér er nákvæmlega þessi sem ég er núna og algjörlega sátt, – enda „special edition“ og engin önnur útgáfa í boði.