Þegar fólk kemst á miðjan aldur, svona upp úr fertugu, grípur það stundum ógurleg tilvistarkreppa og þetta er að sjálfsögðu vel þekkt.
Hjá körlum kallast kreppan „grái fiðringurinn“ og birtingarmyndirnar eru nokkuð staðlaðar þótt mennirnir sjálfir geti verið mjög ólíkir.
Dæmigerður nútímakarl í þessari miðaldrakrísu kemur sér úr löngu hjónabandi með undarlegri hegðun (því ekki ætlar hann að eiga frumkvæði að skilnaði).
Ef hann er ekki þegar búinn að niðurhala Tinder í snjallsímann þá er næsta skref að kaupa eitthvert farartæki. Til dæmis rándýrt reiðhjól og – auðvitað – kort í ræktina.
Hann ímyndar sér að framundan séu góðir tímar. Allskonar deit með allskonar konum, skrautlegt kynlíf og skemmtilegar íþróttaferðir með „strákunum“ en eftir sirka tvö til þrjú ár rennur það upp fyrir aumingja manninum að hann er ekkert betur settur án fjölskyldunnar og fyrrverandi. Pabbahelgarnar liðnar hjá og hundleiðinlegt að borða alltaf einn.
Konur í sömu krísu, sem við gætum kallað „fjólubláa fiðringinn“, hegða sér aðeins öðruvísi.
Fyrsta skrefið er vanalega einhver fegrunaraðgerð og/eða húðflúr, mikil sjálfskoðun og umbylting í mataræði en á sama tíma drekka þær ósköpin öll af rauð- og hvítvíni. Þær fara í jóga eða reiðhjólahópa og lýsa því svo háfleygt yfir að þær ætli ALDREI AFTUR Í SAMBÚÐ en á sama tíma fá allir Tinder-ræflarnir, sem ekki eru með góða innkomu, að fjúka til vinstri.
Það er svolítið merkilegt að hver árgangurinn á fætur öðrum skuli fara í gegnum þessa krísu.
Er ekki bara hægt að vara fólk við þessu eins og öðrum veðrabreytingum? Afhenda leiðbeiningabækling þegar menn koma í fyrstu blöðruhálsþreyfinguna í mars og konur fá fyrsta Vagifem-pakkann?
Skilnaður er kostnaðarsamt uppátæki og eftirleikurinn getur verið óskaplega flókinn. Að reyna að púsla saman nýrri heild með nýjum maka, hans/hennar uppkomnu börnum og fyrrverandi. Biddu fyrir þér.
Þá erum við fyrst að tala um alvöru tilvistarkreppu!
