Merkilegt að í miðju blússandi góðæri þar sem ljúfur ilmur af grilluðu nautakjöti liggur yfir borginni og iitala-kertastjakar hrannast upp í stofugluggum við hliðina á 50 tommu 4K sjónvarpinu sé gróska í verkalýðsmálum. Ég og mín kynslóð höfum aldrei heyrt um Gvend jaka og höfum haft takmarkaðan áhuga á verkalýðsbaráttu og vitum varla um hvað þetta snýst. Líklega má rekja það til þess að verkalýðsforingjar og fótgönguliðar þeirra hafa haldið verkalýðsfélögunum út af fyrir sig og erfitt fyrir almenning að hafa áhrif. En nú blása ferskir vindar og nýtt fólk með mikla réttlætiskennd hefur stigið fram, alþýðufólk sem talar mannamál. Um daginn tók ég meira að segja þátt í spjalli þar sem verkalýðsmál bar á góma, það hefur aldrei gerst áður.
Það eina sem við þekkjum er jákvætt tal um stöðugleika og neikvætt tal um höfrungahlaup. Þeir sem hafa rænu á að sækja um styrk hjá stéttarfélagi sínu eru göldróttir. Það væri forvitnilegt að vita hversu margir á vinnumarkaði vita ekki hvaða stéttarfélagi þeir tilheyra. Þú mætir til vinnu, færð borgað og vonandi launahækkun einn góðan veðurdag.
Sólveig Anna Jónsdóttir, frambjóðandi til formanns Eflingar, er nýjasta dæmið um gróskuna í verkalýðsbaráttunni. Í viðtali við DV segir hún að fólk þurfi að hætta að skammast sín fyrir hvað það fær í laun. Þegar kjararáð afhendi toppunum í þjóðfélaginu margar milljónir í afturvirk laun þá eigi láglaunafólk ekki að skammast sín heldur einfaldlega biðja um slíkt hið sama. Skömmin sé þeirra sem finnst það fráleitt að Gunna leikskólaliði fái sömu krónutöluhækkun og séra Jón.
Það verður vissulega erfitt að ná fram miklum launahækkunum fyrir þá sem hafa lægstu launin og enginn veit hvort Sólveig Anna og hennar fólk fái yfirleitt brautargengi innan Eflingar. Þótt maður taki svona háleitum markmiðum með miklum fyrirvörum þá kemur Sólveig inn sem ferskur andblær í verkalýðsbaráttuna með tal um auðvaldið, arðrán og firringu. Ragnar Þór í VR og Vilhjálmur Birgisson á Akranesi hafa verið beittir en alvöru verkalýðsforingjar eiga að tala mál sem alþýðan skilur.
Ábyrgðartal um verðbólgu og stöðugleika fellur um sjálft sig þegar Sólveig fer að tala um óstöðugleikann sem fylgir því að lifa á lágum launum. Hvað sem manni kann að finnast almennt um róttækan sósíalisma þegar maður er upptekinn við að græða á daginn og bíða eftir almennilegu veðri til að grilla þá eru spennandi tímar framundan í verkalýðsbaráttunni. Stofnanavædda verkalýðshreyfingin, sveitarfélögin, ríkið og atvinnurekendur þurfa að hafa góð svör reiðubúin þegar ómenntaða láglaunafólkið sem getur slökkt á samfélaginu með verkfalli heimtar hækkun sem dugar til að safna fyrir íbúð.
