Jón Einar Randversson vissi að komið væri að endalokunum þegar honum var vísað úr meðferð á heimili Krýsuvíkursamtakanna. Jón Einar hafði gengið í gegnum erfiðleika en var allur af vilja gerður til að koma lífi sínu á réttan kjöl – og honum gekk vel og framtíðin virtist nokkuð björt. En þá kom höggið. Jóni Einari var vísað úr meðferð fyrir litlar sem engar sakir eins og lesa má í afhjúpandi fréttaskýringu DV í dag um Krýsuvíkursamtökin. „Ég dey í kvöld,“ mun Jón Einar hafa sagt þegar ljóst var að hann þyrfti að yfirgefa meðferðarheimilið þennan örlagaríka dag í október síðastliðnum. Og daginn eftir lést hann vegna of stórs skammts af eiturlyfjum.
Við þessi hörmulegu örlög þessa unga manns bætast við frásagnir af frændhygli, óviðeigandi samskiptum, óttastjórnun, hótunum og meintu kynferðisbroti starfsmanns hjá Krýsuvíkursamtökunum. Það er ljóst að víða er pottur brotinn í starfsemi samtakanna sem fá milljónir úr vösum skattgreiðenda á hverju ári.
Enginn efast um að mörg meðferðar- og áfangaheimili á Íslandi vinna göfugt og nauðsynlegt starf og hafa hjálpað ótalmörgum að fóta sig í lífinu eftir erfiða tíma. Í því samhengi þarf ekki að leita lengra en til Lalla Johns sem fagnar því að fjögur ár eru síðan hann bragðaði síðast áfengi eins og fram kemur í viðtali við hann í DV í dag. Til að gæta allrar sanngirni hafa Krýsuvíkursamtökin að mörgu leyti unnið gott starf, hjálpað fólki og bjargað mannslífum, en einhvers staðar hafa þau villst af leið eins og umfjöllun DV í dag leiðir í ljós.
Þau virðast því miður leynast víða skemmdu eplin sem nýta sér neyð okkar minnstu bræðra eins og ítrekað hefur verið fjallað um á undanförnum árum. Tíu ár eru síðan Byrgismálið kom upp og í kjölfarið kom holskefla af hryllingssögum frá fyrri tíð; má þar nefna Breiðavíkurmálið, Silungapoll og Kumbaravog svo dæmi séu tekin. Þótt þessi mál séu í eðli sínu ólík eiga þau það sammerkt að fólk sem gat illa borið hönd fyrir höfuð sér var beitt einhvers konar ofbeldi.
Ofbeldismenn þrífast best í þögninni sem umlykur óhæfuverkin, slæmu meðferðina og það óeðlilega. Fólk sem leitar sér aðstoðar vegna fíknivanda verður að geta treyst því að tekið sé á móti því með opnum örmum, því sýnd virðing en á sama tíma verður að tryggja að starfsfólk hafi ekki uppi óeðlileg samskipti við skjólstæðinga sem oft standa afar höllum fæti andlega.
Samfélag okkar verður að leggjast á eitt og standa saman gegn ofbeldi og slæmri meðferð. Það er ekkert sem réttlætir það að fólk sem vill leita sér hjálpar – og stendur sig vel – sé beitt einhvers konar órétti, stundum með hörmulegum afleiðingum eins og margt bendir til að hafi átt sér stað í máli Jóns Einars. DV strengdi það áramótaheit á dögunum að vera til staðar fyrir þá sem hafa verið beittir ofbeldi eða öðru óréttlæti og þurfa á rödd að halda. Umfjöllun okkar um Krýsuvíkursamtökin er fyrsta skrefið á þeirri leið.
