Áður en Óttarr Proppé tók við embætti heilbrigðisráðherra virtist hann manna ólíklegastur til að breytast í forsjárhyggjupostula. Sú umbreyting virðist þó vera að eiga sér stað. Hann hefur leiðst út á villigötur með frumvarpsdrögum um rafrettur. Einhverjir hafa haldið því fram að ráðgjafar í ráðuneytinu hafi troðið því máli upp á hann. Sé svo getur ekki verið annað en tímaspursmál hvenær ráðherrann áttar sig á því að hann hefur verið plataður og breytir um stefnu í málinu. Þar sem hann er skynsamur maður er ástæða til að ætla að það muni gerast fyrr en seinna. En sé rafrettufrumvarpið hans hjartans mál þá má segja að kjósendur hans hafi keypt köttinn í sekknum. Frjálslyndur maður eins og Óttarr Proppé á ekki að gerast talsmaður þeirrar forsjárhyggju sem felst í frumvarpinu.
Fjöldi einstaklinga berst við reykingafíkn og það ber að hrósa hverjum þeim sem ákveður að venja sig af henni. Það getur hins vegar kostað verulegt átak, eins og tóbaksmenn vita mætavel. Þetta vita sömuleiðis þeir sem fylgst hafa með því hversu erfitt það er fyrir reykingamenn að venja sig af þeim vonda sið. Fjölmargir reykingamenn vitna um að vegna rafrettna hafi þeir getað hætt notkun venjulegra sígarettna. Það hlýtur að flokkast sem framfaraspor í lífi þeirra. Nú á að fela vel og vandlega þetta helsta hjálpartæki þeirra sem venja vilja sig af reykingum. Það skal gert eins óaðgengilegt og mögulegt er. Ekki er mikið vit í því.
Ef rafrettur eru flokkaðar eins og venjulegar sígarettur, verð á þeim hækkað og þær gerðar nánast ósýnilegar þá má búast við að færri hætti reykingum en ella. Um leið og enginn munur er gerður á rafrettum og venjulegum sígarettum þá er verið að segja við fólk að þetta sé alveg nákvæmlega sama varan. Rafsígarettur munu seint flokkast sem heilsuvara en rannsóknir benda til að þær séu mun hættuminni en hinar baneitruðu sígarettur og um það er fjöldi lækna sammála. Félag atvinnurekenda hefur gagnrýnt að í frumvarpi heilbrigðisráðherra fylgi ekki mat á rannsóknum og álitum læknasamfélagsins. Kannski finnst ráðuneytismönnum vont til þess að vita að ekki sé einhugur meðal lækna að fylgja þeirri bannleið sem frumvarpið boðar.
Frá heilsusjónarmiði væri vitanlega best að enginn reykti, drykki áfengi eða borðaði óhollan mat. Til að stuðla að því mætti vissulega setja sem flest boð og bönn í stað þess að treysta einstaklingum til að kunna fótum sínum forráð. En vill virkilega einhver búa í þjóðfélagi sem leggur ofuráherslu á bannstefnu?
