Nýlega birtist frétt þess efnis, nánar tiltekið í Viðskiptablaðinu, að íslenskir auðmenn óttist auðlegðarskatt svo mjög að þeir hafi fundað með ráðgjöfum sem ráðleggi þeim að flytja lögheimili sitt og eignir úr landi. Hinn ógurlegi auðlegðarskattur sem hér er um að ræða hefur ekki enn komið til framkvæmda heldur er hugmynd frá Vinstri grænum sem tala um hóflegan auðlegðarskatt upp á 1,5 prósent. Viðskiptablaðið hefur reiknað út að þeir sem eigi 10 milljarða muni þurfa að borga 150 milljónir í auðlegðarskatt, en fyrir þann pening mun vera hægt að fá góða íbúð í London. Er enn ein lúxusíbúðin í útlöndum virkilega það sem auðmenn Íslands þurfa á að halda?
Það er svosem ekki hægt að álasa fólki fyrir að þykja vænt um peningana sína en sá einstaklingur sem á 10 milljarða ætti þó ekki að hrína eins og stunginn grís þótt hann þurfi að borga aukaskatt af þeirri upphæð. Það mun ekki stefna fjárhagslegu öryggi viðkomandi í voða. Auk þess er það siðferðilega rétt að þeir sem lifa við þau forréttindi að eiga milljarða láti hluta af auði sínum renna til samfélagsins, hvort sem það er í formi hærri skatta eða til mannúðarmála. Þetta er hins vegar ekki hið almenna sjónarmið meðal auðmanna, því stöðugt berast fréttir af því hvernig þeir hafa komið fjármunum sínum í skjól til að komast undan skattgreiðslum. Ósköp er það nú aumt hlutskipti í lífinu að vera fangi auðs síns og leggja ógurlegt kapp á að koma honum í skjól.
Nú er ekkert sérstakt sem bendir til að hugmynd Vinstri grænna um auðlegðarskatt verði að veruleika. Viðbrögðin við hugmyndinni eru hins vegar afar eftirtektarverð og lýsandi fyrir viðhorf sem er ekki ástæða til að bera lof á. Svo virðist sem hópi fólks, sem býr við einstök forréttindi, þyki svo vænt um peningana sína að það íhugi í fullri alvöru að flytja lögheimili sitt og eignir úr landi. Það er hreinlega skelfingu lostið við tilhugsunina um að leggja sitt af mörkum til að byggja upp íslenskt samfélag. „Við borgum ekki, við borgum ekki,“ emjar það og finnst stórlega gengið á rétt sinn. Ekki ber þetta viðhorf vott um sérlega þroskaða siðferðiskennd.
Við skulum vona að meðal okkar séu auðmenn sem líti á það sem gæfu að greiða skatta hér á landi og geri það með glöðu geði. Íslenskt samfélag þarf á slíku fólki að halda. Það á að vera sjálfgefið að þeir einstaklingar sem lifa við munað leggi sitt af mörkum til samfélagsins. Ef þeim finnst það ekki eðlilegt þá er eitthvað mikið og alvarlegt að í hugarheimi þeirra.
