„Það var eina vetrarnótt, að ég vaknaði við, að einhver var að hamast í kringum bæinn, með þvílíkum berserksgangi, að ég hef nú aldrei heyrt annað eins, og varð ég dauðhrædd. Ég byrgði mig niður í koddann minn. Og ekki leið á löngu, þar til ég heyrði einhvern banka í gluggann, og ég sá glóra í þrjár eldrauðar glyrnur.“
Var þetta mikið áfall fyrir Kristrúnu og á þessari stundu var stúlkan unga við það að missa vitið af hræðslu. Hún hélt áfram:
„Skömmu seinna var komið við hurðina, eins og hala væri dinglað við hana, og nú sýndist mér snjóhvít vofa standa hjá dyrunum. Ég byrgði mig enn fastar ofan í koddann minn, og ég heyrði hjartað í mér slá sem sleggju.“
Á þessum tímapunkti byrjar sagan hins vegar að verða undarleg.
„Nú sá ég, að einhver var að sleikja eina rúðuna, og svo var hlaupið um allt tún, og mér heyrðist það vera afar þungt fótatak. Ég vakti lengi eftir þetta. Loks heyrði ég klukkuna slá sex. Ég lá í einu svitabaði.“
Til allrar hamingju fékk Kristrún unga þó skýringar á „draugaganginum“ og hugarró.
„Loks sofnaði ég og vaknaði við það, að vinnumennirnir voru að tala um, að tuddinn hefði losnað út úr fjósinu í nótt. Nú skildi ég allt, og ég vona, að þið gerið það líka.“
