Alma Ýr Ingólfsdóttir var á átjánda ári þegar hún veiktist alvarlega af heilahimnubólgu sem varð til þess að taka þurfti af henni báða fætur, rétt fyrir neðan hné, og framan af níu fingrum.

Alma segist aldrei meðvitað láta fötlunina stýra sér á nokkurn hátt. Hún velji ekki einfaldari leið sé hún í boði. Ef hún þarf að fara upp tröppur þá fer hún upp tröppur. „Maður verður að ögra sér. Kannski geri ég það meðvitað en mér finnst það vera ómeðvitað. Ég hætti til dæmis ekkert að búa á Íslandi af því það er svo oft ógeðslegt veður hérna. Þetta eru ekki kjöraðstæður fyrir mig til að ganga í, en ég geri það bara,“ segir Alma og blaðamaður getur ekki annað en leitt hugann að sjálfum sér, að berjast í gegnum hálku og ófærð á gangstéttum borgarinnar.

Að sögn Ölmu skiptir það líka miklu máli hvernig fólk í kringum hana hefur brugðist við fötluninni. Bæði fjölskylda og vinir hafi alltaf verið hvetjandi og ekki reynt að ofvernda hana á neinn hátt. „Ég er endalaust þakklát fyrir að vera bara ein af hópnum, enda af hverju ætti ég ekki að vera það? Enginn af vinum mínum er að spá í þetta. Það kom meira að segja einu sinni upp að ég var spurð af hverju ég fengi mér ekki tattú á ökklann. Svo hef verið spurð hvort mér sé ekki kalt á fótunum,“ segir hún og brosir.