Diljá Ámundadóttir Zöega, varaþingmaður Viðreisnar, segir að dóttir hennar, Luna, sem verður sjö ára í júní, hafi nýlega fengið einstaka gjöf frá myndhöfundinum Lindu Ólafsdóttir. Linda sá um að myndlýsa bókina Einar, Anna & safnið sem var bannað börnum eftir Margréti Tryggvadóttur rithöfund. Bókin sem kom út í fyrra segir sögu Listasafns Einars Jónssonar, safnið heitir Hnitbjörg og er á Skólavörðuholti.
,,Mörg ykkar sem okkur mæðgur þekkja hafa heyrt mig segja frá því að sumarið 2018, þegar agnarsmá Luna mín var búsett á Vökudeildinni, kom ég oft við í styttugarðinum við safn Einars Jónssonar. Ég gat ekki verið hjá henni yfir nóttina og þurfti að fara heim að sofa og var svo lánsöm að garðurinn var á leiðinni frá Barnaspítalanum og heim á Baldó. Styttan Vernd laðaði mig að sér enda er hún höggmynd af móður með sem breiðir út vængi sína með barnið sitt í fanginu – og barnið heldur á hnetti, sem ég túlka sem tunglið sjálft.“
,,Á hverju kvöldi fór ég að Vernd og þakkaði fyrir að Luna hefði átt góðan dag á Vökudeildinni og bað bænir um að næsti dagur yrði líka góður og fram á við. Ég þakkaði fyrir að Luna væri í höndum besta fagfólks landsins, fagfólk sem ekki einungis notaði læknavísindin í meðferð hennar heldur líka kærleika og alúð beint frá hjartanu. Oft var ég svo nötrandi hrædd um líf hennar, ég leyfði tárunum að trilla niður vangana en ég fann að þessar stundir í garðinum róuðu móðurhjartað og meira bað ég ekki um til að geta haldið áfram. Á einhvern hátt fann ég líka að með óttanum óx móðurástin – og hún er sterkasta afl sem fyrirfinnst í veröldinni að mínu mati,“ segir Diljá þar sem hún rifjar upp hversu táknræn höggmyndin er fyrir hana.
Höggmyndin í garðinum er afsteypa úr bronsi, frummyndina má sjá á á fyrstu hæði í safninu. Um höggmyndina segir á Facebook-síðu Listasafns Einars Jónssonar:
,,Höggmyndin Vernd sem Einar Jónsson vann á árunum 1912-1934 sýnir konu sem heldur á ungum dreng sem heldur á litlum bolta eða kúlu. Konan heldur höndum sínum uppi útfrá öxlum og ber á þeim skikkju eða klæði sem skýlir drengnum. Nafnið Vernd, gæti gefið okkur til kynna að hér væri Einar að fjalla um móðurástina. En að baki verkinu býr táknræn merkning. Einar aðhylltist symbólismann eða táknsæisstefnu á þeim árum sem verkið var í vinnslu svo að móðirin í verkinu, drengurinn og sú vernd sem hún veitir honum er hægt að skoða sem tákn sem standa fyrir aðra merkingu.
Í bókinni Einar Jónsson myndhöggvari segir Jón Auðuns: „Ráðamenn þjóðarinnar höfðu margir sýnt mikinn skilning á einstæðum ferli Einars Jónssonar, en á Alþingi reyndist honum enginn haukur meiri í horni en Bjarni frá Vogi. Í minningu þess gerði Einar síðar myndina Vernd: Móðurina með barnið, sem táknar hina ungu list.“
Í framhaldinu er hægt að velta fyrir sér hver það sé í samfélaginu í dag sem tekur að sér hlutverk verndara listarinnar og listamanna? Í gegnum tíðina hafa listamenn átt sér velgjörðarmenn og konur sem veitt hafa stuðning bæði efnahagslega en einnig listrænan og andlegan stuðning.
Vernd eftir Einar Jónsson er hægt að skoða á jarðhæðinni í Listasafni Einars Jónssonar. Afsteypa í bronsi er í Höggmyndagarðinum.“
Diljá segist sjálf tengja styttuna Vernd við ,,að hafa fengið að upplifa kraftaverk og það er ómetanlegt. Ég og við mæðgur förum ennþá mikið í garðinn, núna síðast á föstudaginn. Alltaf til að biðja bænir, óska okkur og þakka fyrir það góða sem við höfum í lífinu.
Þegar hin stórkostlega listakona Linda Ólafsdóttir komst að því að við Kertasníkir værum að leggja á ráðin um að hann myndi gefa Lunu bókina Einar, Anna & safnið sem var bannað börnum eftir Margréti Tryggva og Lindu sjálfa í skóinn, lét hún mig vita að Luna ætti hjá sér gjöf; orginal teikninguna af styttunni Vernd fyrir bókina.
Og núna er hún komin í ramma og upp á vegg heima í stofu hjá okkur á Þórsgötu og meyra og tárvota mamman er svo þakklát fyrir þessa fallegu gjöf, sem þýðir svo miklu meira en lítil teikning. Takk elsku Linda!“
Diljá segir þær mæðgur svo sannarlega mæla líka með bókinni sjálfri.
