Sigríður Karlsdóttir, lífsleiknikennari og heilsuráðgjafi, viðurkennir að hún sé forréttindapía. Hún getur keypt avókadó, bláber og jarðarber í sömu búðarferð, börnin hennar geta æft íþróttir og haldið upp á afmælin sín í Rush trampólíngarðinum og Sigríður getur farið reglulega í nudd og keypt snyrtivörur fyrir meira en tíu þúsund krónur.

„Af því ég er búin að vera svo upptekin á þriðju vaktinni og að búa til forréttindabörn þá les ég bara fyrirsagnir um Sólveigu Önnu. Rétt set mig inn í málin. Set litlu tána þarna inn. Þetta varðar mig ekki, ekki er ég að skúra gólf, skeina annarra manna rassa eða keyra ávexti í búðir,“ segir hún í pistli á Vísi og bætir við að hún hefur reyndar unnið sum störfin.

„Ég hélt um daginn að Sólveig þessi væri búin að tapa geðinu eða þyrfti smá estrógen uppbót fyrir breytingaskeiðs-skapofsann. Svona örlítið að missa sig í stjórnleysinu. Svo skrapp ég til útlanda. Svona eins og flestir (fyrir utan láglaunafólk) leyfir sér af og til,“ segir hún.

„Þá fattaði ég þetta í frumunum“

Á flugvellinum og á hótelinu erlendis fór hún að fylgjast með fólkinu sem vann láglaunastörfin og gerði sláandi uppgötvun.

„Ég fór að fylgjast með fólkinu sem vann láglaunastörfin. Skúra gólfin á flugvellinum, þrífa borðin, henda ferðatöskunni með öllu fína dótinu í vélina. Skipta um á rúmunum (hafið þið prófað að skipta um á fleiri en einu rúmi i einu án þess að fá vöðvabólgu?) og öllum hinum ósýnilegu, ógeðslega erfiðu, vanmetnu störfunum sem samt eru ómissandi,“ segir hún og bætir við:

„Þá fattaði ég þetta í frumunum. Ekki bara með hausnum. Andskotans helvítis forréttindafirring er þetta!! Og ég er ekki einu sinni með fyrirtíðaspennu þegar ég skrifa þetta.“

„Vitum við ekki að það eru þau sem halda öllu uppi?“

Sigríður spyr af hverjum við séum ekki öll að styðja að þetta fólk geti farið af og til í nudd.

„Farið í leikhús eða geti keypt fjandans bláberin vikulega? Vitum við ekki að það eru þau sem halda öllu uppi? Hver flytur vörurnar okkar og sér til þess að við étum ekki brúna banana? Hver flytur allar flottu úlpurnar frá útlandinu? Hver skeinir gamla fólkinu sem við nennum ekki að skeina? Hver þrífur upp ælurnar og skítinn eftir okkur? Disus hvað þetta er rotið,“ segir hún.

Sigríður mælir með að bíóhúsin taki að sér að bjóða ráðherrum í hópferð á bíómyndina Triangle of Sadness eða The Menu. Ef það virkar illa þá veit hún um fullt af fólki sem gætu boðið upp á hóp-seremóníu með hugvíkkandi efnum. „Fyrir þessar elskur sem virðast ekki tengjast veruleikanum, það gæti hjálpað í samningaviðræðum,“ segir hún.

„Kjarni málsins. Sólveig – ég veit ekki á hvaða bensíni þú ert. Ég væri inn á Heilsustofnun í þínum sporum. En ef það er eitthvað sem ég get gert, þá veistu af mér,“ segir hún.