„Það er vont hvað fólk hræðist sorg. Það er engu líkara en sá sem syrgir sé sýktur og því beri að forðast náið samneyti. Því jú vissulega er vont að sjá fólk þjást og það veldur því að áhorfandanum líður illa.“
Svona hefjast bakþankar sem Tobba Marinós, athafnakona með meiru, skrifar í helgarblað Fréttablaðsins. Í bakþönkunum fer Tobba yfir það hversu mikilvægt það er að sýna fólki samúð og kærleika þegar það er að ganga í gegnum sorg.
Hún segir nefnilega að svo virðist vera sem fólk fái þau skilaboð að best sé að forða sér þegar það sér einhvern kljást við sorgina. „Skilaboðin virðast því vera að best sé að forða sér í matvöruverslun þegar sorgin svífur fram hjá í næsta rekka,“ segir hún.
„Þetta er að vissu leyti skiljanlegt en um leið óþolandi roluháttur sem við höfum allt of mörg gerst sek um.“
Tobba segir hversu mikilvægt það er að sýna fólki að það standi með því þegar það er sorgmætt, þrátt fyrir að það geti verið óþæginlegt. „Að taka á sig rögg, hversu óþægilegt sem það er, staldra við, ákveða að vera vel gerð manneskja og ganga yfir götuna eða í næsta rekka, horfa í augu vinar eða vinkonu, sem er að upplifa helvíti á jörð, og segja ég samhryggist þér, er líklega eitt það manneskjulegasta sem við getum boðið upp á í samskiptum,“ segir hún
„Þessi orðaskipti taka sekúndur, eða mínútur og þú munt aldrei sjá eftir því, öfugt við það að stinga höfðinu ofan í símann í röðinni í búðinni til að forðast augnsamband. Og já, kannski fer viðkomandi að gráta og það er óþægilegt fyrir þig – en þetta snýst ekki um þig.“
Tobba segir að þetta snúist um að vera manneskja með hjarta. „Vera manneskja sem börnin manns geta lært af,“ segir hún.
„Ekki hlaupast undan. Því það er vont að vera einn og sorgmæddur.“
Að lokum minnir hún fólk á að sorg er ekki sjúkdómur. „Vinsamlegast ekki spyrja aðstandendur hvort að sá sem hefur nýlega misst einhvern nákominn, maka eða barn, sé að „hressast“. Sorg er ekki flensa. Hún er helvíti sem enginn hressist af heldur lærir að lifa með. Og lífið er síðra.“