Fyrsta ljóðið á íslensku um stuðlagil má lesa í „Handbók um ómerktar undankomuleiðir“ sem kom út fyrir nokkru. Höfundur er hið góðkunna skáld, Anton Helgi Jónsson.

Bókin inniheldur launfyndna ljóðsögu sem snýst um stressaða nútímamanneskju sem bregst við áreitum umhverfisins með því að ferðast í huganum til fjarlægra staða. Auk stuðlagils leika fossar og fjöll stór hlutverk í sögunnni ásamt öðrum náttúrufyrirbærum sem falla undir nýjasta áhugamáli Íslendinga; ferðalög um Ísland.

„Hólmfríður Matthíasdóttir útgáfustjóri vissi greinilega hvað hún var að gera þegar hún bauð mér að skrifa undir samning í byrjun sumars. Bókin toppaði metsölulista ljóðabóka hjá Eymundsson í vikunni og í vikunni þar á undan var hún á toppnum hjá bókbúð Forlagsins,“ segir Anton Helgi, býsna sáttur, en bókin hefur gengið mjög vel.

Hér er upphaf ljóðsins um stuðlagil:

Mig hefur aldrei langað í gljúfrin

en núna skilst mér að ekkert sé að óttast.

 

Eftir að fljótið var stíflað

uppgötvaðist töfraheimur kletta

neðar í farveginum.

 

Ferðamenn með hreina samvisku

streyma nú þurrum fótum

inn í súlnasalinn

til að skoða undrastuðla

sem engin mannleg augu fengu litið áður.

 

Þarf manneskjan að sjá alla staði? Hvað sem það kostar? Þarf manneskjan að sjást á öllum stöðum?