Á setti. Eða bara í miðju verkefni.

Hvað óttastu mest?

Vildi að ég gæti sagt „æ, ekki svosem neitt“ en það eru fokking milljón hlutir sem ég óttast mest. Velferð og öryggi stelpunnar minnar númer 1,2 og 3. En svo líka bara að tíminn hlaupi frá mér áður en að ég get gert allt sem ég vil gera, að það að hræðsla við það sem fólk finnst um mig komi í veg fyrir að ég komi frá mér því sem mér liggur á hjarta, að mistakast almennt, að ég hafi gert mistök í lífinu sem ég nái ekki að koma mér upp úr … bla bla bla. Segi við sjálfa mig oft á dag „Þegar þú liggur á dánarbeðinum, sama hvenær það er, muntu hugsa að þú sért kjánaprik að hugsa svona um þessa hluti, að vera hrædd við þessa hluti?!“ Svarið er auðvitað alltaf „já“. En samt þarf ég að spyrja mig næstum daglega.

Hvert er þitt mesta afrek?

Ég gleymi því aldrei þegar ég komst inn í leiklistarskólann minn í London. Þá var ég VERULEGA stolt af sjálfri mér. Og svo er dóttir mín einstaklega vel heppnaður einstaklingur sem ég er stolt af að eiga kannski einhvern hlut í. En þessi spurning minnir mig á að vera duglegri að staldra við og heiðra öll litlu afrekin.

Furðulegasta starf sem þú hefur tekið að þér?

Einu sinni söng ég á klúbbi þar sem ég seig niður í fuglabúri. Furðustarf fyrir furðufugl kannski.

Besta ráð sem þú hefur fengið?

Aldrei ræða alvarlega hluti eftir klukkan 23. Það kemur aldrei neitt gott út úr því.

Hvert er leiðinlegasta húsverkið?

Kannski að þrífa veggi. Það er leiðinlegt. Mér finnst gott að hafa hreint í kringum mig. Uppáhaldsverkin mín eru samt í garðinum. Hlúa að öllum ávaxtatrjánum og tómötunum mínum. Fylgist vandlega með býflugnastarfsemi og vexti og tala við þau. Sorrí, var ekki spurningin.

Hver er fyrirmynd þín í lífinu?

Mamma, Katrín systir, amma Ella, amma Dísa. Allar magnaðar konur. Og Henry Miller er mér mikilvægur. Þegar ég er smá týnd eða komin með allt of mikið í hausinn, les ég alltaf aðeins eftir hann, eða hlusta á gömul viðtöl. Hans tilfinning fyrir öllu áþreifanlegu í lífinu, hvernig þú nýtur þess að borða góða máltíð, drekka í þig falleg málverk, finna lyktina af iðandi mannlífi, eða hlusta á líkama þinn og „impúls“ á kannski einfaldan hátt, minnir mig á hversu fallegt það er að vera á lífi.

Besta bíómynd allra tíma?

Godfather 2. Hún er svo stórkostlega vel gerð og áhrifamikil í alla staði. Og tímalaus. En svo elska ég líka Breaking the Waves með Emily Watson og Secretary með Maggie Gyllenhaal. Ég tengi mikið við myndir um fólk á jaðrinum, enda upplifi ég mig alltaf þar. Að passa ekki í neina kassa og hvernig maður glímir við það, að þora að taka pláss utan normsins. Sögur og bíómyndir eru svo fallegir leiðarvísar í lífinu. Gefa okkur tækifæri að skilja hluti sem við þekkjum ekki og huggun með það sem ólgar inni í okkur.

Hvaða frasi eða orð fer mest í taugarnar á þér?

„Sjáum til“. Það sagði pabbi alltaf þegar hann meinti nei.

Hverjir eru mannkostir þínir?

Ég er tillitssöm, næm á tilfinningar annarra og legg mikið upp úr því að reyna láta alltaf gott af mér leiða. Vinur vina minna.

En lestir?

Að geta spilað á píanó eins og Katrín systir. Og fara í handahlaup.

Hver er mesta áhætta sem þú hefur tekið?

Ég er að skrifa og þróa tvö verkefni. Og byggja hús. Og svo er ég að fara að leika í „debutmynd“ Tinnu Hrafnsdóttur, Skjálfti, á næsta ári. Hún er byggð á bók Auðar Jónsdóttur og er einstaklega fallegt og djúpt verkefni sem ég hef hafið undirbúning fyrir. Ég eyddi hálfu ári á Íslandi við tökur á sjónvarpsseríunni Ráðherrann og finnst ótrúlega gefandi að fara aftur meira í skandinavíska tóna í verkefnum. Kannski er hjartað aðeins að koma heim.