Styrkjahneykslið er enn ein árétting á því hversu óheilbrigt samband hefur verið milli stjórnmála og viðskiptalífs á Íslandi.

Í framhaldi af því hljóta augun manna að beinast að hinum rándýru prófkjörum sem haldin hafa verið undanfarin ár.

Þar sem stjórnmálamenn hafa notað milljónir og milljónatugi til að tryggja sér þingsæti eða sæti í borgarstjórn í Reykjavík?

Hvaðan hafa þeir peningar komið?

Og í hvaða tilgangi voru þeir veittir?

Annars er merkilegt með þetta mál hvað allir þykjast vera hissa. Samt hefur verið almenn vitneskja um langt skeið að fyrirtæki styrkja stjórnmálaflokka og að leynd ríkir um þær greiðslur.

Spyrjið bara Sverri Hermannsson. Hann talaði ekki lítið um þetta eftir að honum var sparkað út úr Landsbankanum. Sverrir ræddi ekki síst um greiðslur frá útgerðarfyrirtækjum.

Og eins er það með prófkjörin. Frammámaður í stjórnmálaflokki sem gjörþekkir kerfið sagði mér nýlega að nánast enginn sem hefði farið í dýrt prófkjör síðustu ár hefði gert það án þess að fá væna styrki frá bönkunum.

Það sé ein ástæðan fyrir því að margir stjórnmálamenn séu eins og múlbundnir þegar kemur að því að ræða málefni bankanna, velgjörðamanna sinna.