Afkoma fólks á Íslandi var um aldir ömurleg. Veðurfarið var erfitt, pestir og eldgos herjuðu á landsmenn og ungbarnadauðinn var sá hæsti í álfunni. Í lok 18. aldar hófust eldhræringar í Lakagígum með Móðuharðindum og gífurlegri eymd og mannfelli. Landsmenn skrifuðu hvert bænaskjalið á fætur öðru til Kaupmannahafnar og röktu í löngu máli armæðu sína og fátækt. Konunglegum embættismönnum féllust hendur yfir öllum þessum hörmungum og hafís sem almættið lagði á þessa fámennu og vesölu þjóð og var fátt um svör.

Nú er öldin önnur og lífskjörin hafa stórbatnað. Íslendingar verða allra karla og kellinga elstir og ungbarnadauðinn einn sá lægsti í heimi. Til landsins streymir fjöldi útlendinga í leit að fyrirheitna landinu.

Á dögunum heyrði ég nokkra spekinga spjalla á frjálsri útvarpsstöð um ástandið í samfélaginu og dauðbrá. Ég áttaði mig engan veginn á því að innanlands væri allt í kaldakoli. Ríkisstjórnin var vanhæf og úrræðalaus. Allir löptu dauðann úr skel að hætti  flugumferðarstjóra. Verðbólga og hamafarahlýnun stigu villtan dans við fjallkonuna. Neyðarástand var ríkjandi í almenningssamgöngum, spítalakerfinu, laxeldinu og leikskólum. Allt var á blússandi ferð til helvítis enda var veruleikinn í engu samræmi við væntingar þessa fólks.

Raunatölur og bænabréf þjóðarinnar á 18du öld voru eins og galgopaleg gamanmál í samanburði við við  harmkvæli þessara álitsgjafa. Mér létti því að fólk á auðvitað að varðveita þjóðararfinn og bera sig illa sama hvernig ástand mála er.

Hugurinn leitar til Sigurðar Péturssonar sýslumanns sem talinn var þjóðskáld í upphafi 19du aldar. Kveðskapur hans stingur í stúf við þjóðarbarlóminn.

Þó að ég fótinn missi minn
mín ei rénar kæti
hoppað get ég í himininn
haltur á öðrum fæti.

En auðvitað er þessi léttlynda afstaða í engu samræmi við pólitíska rétthugsun.