„Talsmenn stjórnarandstöðu fundu að því á dögunum að fjármálaráðherrann hafi verið í fríi þegar mál sem undir hann heyrðu voru tekin til umræðu. Varð ekki betur séð en að þau lægju ljós fyrir. Reyndu fyrrnefndir að gera nokkurt mál úr þessum söknuði, sem bendir til að þeir hafi ekki úr miklu öðru að moða.“
Svona hefst Reykjavíkurbréf Morgunblaðsins sem kom út í dag en í því er fjallað um fjarveru Bjarna Benediktssonar fjármálaráðherra á Alþingi í vikunni. Bréfið er ekki merkt neinum höfundi en Davíð Oddsson, ritstjóri Morgunblaðsins, kemur því skýrt til skila snemma í bréfinu að það sé hann sem heldur á pennanum. Davíð segir það eðlilegt að Bjarni fari í frí á þessum tíma.
„Frá tíð bréfritara í forsætisráðherrastóli minnist hann þess að fjármálaráðherrar hafi iðulega reynt að finna sér smugu í fáeinar vikur til að taka sér frí í janúar. Aðrir ráðherrar sóttust sjaldnast eftir fríi á þeim tíma, ætluðu þeir og áttu inni að hvíla sig með fjölskyldu heima eða erlendis. Þeir vildu, eins og flestir, fá að skjótast úr hinu daglega puði þegar veður var haganlegra hannað fyrir stuttbuxur og bol, hvort sem það var heima eða erlendis.“
Davíð segir að ástæðan fyrir þessari sérvisku fjármálaráðherranna sé skiljanleg þegar horft er út frá þeirra sjónarhorni. „Enginn einn ráðherra hefur verið með annað eins starfsefni mánuðina á undan. Þeir eru á sinni vertíð, og í mokstri. Fyrst við undirbúning fjárlaga, síðan við kynningu þeirra inn á við og tryggja samstöðu og sátt og síðan út á við fyrir almenning, hagsmunaaðila og stjórnarandstöðu,“ segir hann.
„Og við þau kaflaskil er iðulega farið í þrefalt maraþonþref við að „koma þeim í gegn“. Fjármálaráðherrann, hver sem hann var, á hverjum tíma, komst ekki hjá því að vera nánast orðinn alfræðirit um allt sem að frumvarpinu laut og gat að auki lýst þeim áhrifum sem það myndi hafa eða kynni að hafa, á þróun efnahagsmála þjóðarbúsins, fjármál heimila og einstaklinga, stöðu fyrirtækja í landinu og stöðugleika gjaldmiðilsins.“
Davíð segist iðulega hafa gegnt starfi fjármálaráðherra í einhverjar vikur í janúarmánuðum þeirra ára er hann var í ríkisstjórn. „Það var ekki mikil byrði af því, af framangreindum ástæðum. Staðgengillinn sást ekki meira en vant er í fjármálaráðuneytinu á þeim tíma, en þaðan komu ráðuneytisstjóri eða aðrir lykilstarfsmenn yfir í forsætisráðuneytið ef þurfti, sem var ekki oft, hvort sem það var til að svara fyrir eitthvert mál í þinginu, sem sjaldnast var stórmál, eða undirrita skjöl, bréf eða önnur erindi sem máttu síður eða ekki bíða heimkomu ráðherrans sjálfs,“ segir hann.
Fjarvera Bjarna olli nokkru fjaðrafoki hjá þingmönnum stjórnarandstöðunnar í vikunni, Davíð segir þá „tilraun til upphlaups“ hafa farið fyrir lítið.
„Þess má geta í framhjáhlaupi að fjármálaráðherrann var auðvitað áfram fjármálaráðherra, þótt samráðherra gegndi fyrir hann á heimaslóð, og hann gat því átt það til að svara spurningum fjölmiðlamanna eða annarra úr fríi sínu, margverðskulduðu, þótt flestir sæmilegir menn forðuðust að vera með ónot að óþörfu.“