Þessi fallega sumarmynd sýnir Reykjavík í upphafi áttunda áratugarins – í byrjun sjöunnar eins og farið er að segja (áttundi áratugurinn er óneitanlega dálítið stirt). Myndin birtist á vefnum Gamlar ljósmyndir, hún er greinilega tekin úr turni Hallgrímskirkju sem var langt í frá fullbyggð þá. Maður myndi giska á árin 1972-1974.

Við sjáum að þarna er fólk á ferli, mannmergðin er líklega meiri í dag þegar Skólavörðustígurinn er orðin ein vinsælasta túristagata bæjarins og svæðið í kringum kirkjuna fullt af fólki. En það sem maður rekur augun í eru bílarnir, eða réttar sagt skorturinn á þeim. Þeir eru afar fáir miðað við það sem nú er. Mér telst til að þeir séu 26 talsins. Milli Baldursgötu og Óðinsgötu er einn einasti bíll.

Hvað gerðist? Af hverju fjölgaði bílunum svona mikið? Þarna komst fólk af án þessar gríðarlegu bílamergða.  Borgin var þokkafyllri fyrir vikið. Og nú – þurfum við alla þessa bíla?

(Á myndinni er sést út á Granda fyrir tíma uppfyllinga. Þangað er búið að planta stórum hluta verslunar í vesturborginni – og þangað fer fólk á bílum, enda varla boðið upp á annað.)