Úr nokkuð óvæntri átt, í tímaritinu The Economist – sem er ekki laust við að aðhyllist kapítalisma – kemur umfjöllun um húsnæðismarkaðinn á Vesturlöndum þar sem segir að hann sé í raun ein stór mistök, stærstu mistökin í hagkerfinu. Húsnæðismarkaðurinn sé dragbítur á hagvöxt, hann sé óréttlátur og eyðileggi tiltrúna á kapítalisma.

Í þessari athyglisverðu forystugrein blaðsins er meðal annars fjallað um hversu  erfitt er fyrir ungt fólk og vinnandi fólk, sem þarf að komast inn í borgir til starfa, að eignast húsnæði á viðunnandi stað. Um endalaust brask með húsnæði, óeðlilegar verðhækkanir, drápsklyfjar húsnæðislána, og svo eldra fólk sem hefur eignast húsnæði á góðum tíma, haft af því óeðlilegan ábata þegar húsnæðisverð hækkar (windfall) en ástundar harðan NIMBY-isma gegn því að byggt sé fyrir útsýni þess. Þannig standa þeir sem hafa komið sér vel fyrir á húsnæðismarkaðnum í vegi hinna sem ná ekki fótfestu þar – og það sé ekki byggt nóg af húsnæði.

Í greininni er Þýskaland nefnt sem dæmi þar sem leigumarkaður er mjög virkur og þróaður og þar sem hækkanir á húsnæðisverði hafa ekki verið jafn miklar og víða annars staðar. Það er tæpt á því að inngrip ríkisvaldsins í húsnæðismarkaðinn, skattaafslættir og ívilnanir, geti haft þau áhrif að húsnæðisverð hækki einfaldlega enn meira.

Það er margt umhugsunarvert í þessu fyrir okkur hér á Fróni. Til dæmis má nefna Hafnartorg og íbúðir víða sem eru auglýstar sem lúxus og ætlunin er að selja á háu verði. Sú tilfinning ágerist að hugmyndin bak við þetta sé sú að kaupendurnir yrðu mestanpart erlent fólk sem vill festa fé sitt í húsnæði – fremur en til dæmis verðbréfum. Þetta er eitt einkenni hins braskvædda húsnæðismarkaðar, en virðist hugsanlega hafa verið skot langt yfir markið hér í Reykjavík.