Gleðigangan fór fram í björtu og fallegu veðri. Það er nokkuð um liðið síðan ég hef verið á Íslandi á þessum degi – ég fór út á Skólavörðustíg og horfði á gönguna liðast niður holtið.

Það er skemmst frá því að segja að þetta var stórkostleg upplifun. Mér fannst eins og landar mínir, eins þrasgjarnir og þeir geta stundum verið, væru að sýna bestu hliðar sínar. Það var ómögulegt annað en að hrífast með.

Andinn yfir bænum var einstakur. Það er frábært að geta haldið svo stóra hátíð sem snýst um kærleika og ást, frelsi, fjölbreytileika og umburðarlyndi, mildi og mennsku.

Ég sá biskupinn yfir Íslandi og vígslubiskup fara léttstíg niður Skólavörðustíginn, eftir regnbogaborðanum sem er búið að mála þar á götuna, svo kom alls konar fólk, mikið af ungu fólki, fjölskyldur – vænst þótti mér að sjá HIV-hópinn. Þar sá ég gamla vini og kunningja sem upplifðu tíma plágunnar, – óttann og skelfinguna sem henni fylgdi –  misstu félaga og ástvini, en lifðu af. Margir úr þessum hópi hafa sýnt einstakt hugrekki í lífinu og það snart mig djúpt að sjá þá í göngunni.

Gleðiganga er réttnefni – það ríkti gleði á götum bæjarins. Ég segi eins og vinkona mín sem ég hitti í dag og skrifaði á eftir: „Á þessum degi elska ég borgina mína og landið mitt alltaf aðeins meira. Lifi ástin!“