Þær voru ansi skrítnar vangavelturnar sem birtust í Morgunblaðinu í dag – soðnar upp úr fyrirlestri Marc Lanteigne, dósents í stjórnmálafræði við Háskólann í Tromsö. Fyrirlesturinn var fluttur hér við Háskóla Íslands og þar var því haldið fram að Íslendingar þyrftu að velja milli Bandaríkjanna og Kína. Þetta var orðað með þessum hætti í fréttinni:

„Marc Lanteig­ne, dós­ent í stjórn­mála­fræði við Há­skól­ann í Trom­sö, fjallaði um tolla­stríð Kína og Banda­ríkj­anna í fyr­ir­lestri við Há­skóla Íslands. Stríðið geti haft víðtæk­ar efna­hags­leg­ar af­leiðing­ar. Íslend­ing­ar hafi ekki mik­inn tíma til stefnu til að velja hvoru stór­veld­inu þeir fylgi að mál­um í efna­hags­legu til­liti.“

Einnig var vitnað til Baldurs Þórhallssonar prófessors:

„Bald­ur Þór­halls­son, pró­fess­or í stjórn­mála­fræði við Há­skóla Íslands, seg­ir Íslend­inga þurfa að end­ur­meta ut­an­rík­is­stefn­una. Út frá smáríkja­fræðum sé mik­il­vægt að Ísland hafi trygg­an skjólsveit­anda.“

Nú getur mönnum varla verði alvara með því að ræða um að Ísland gæti skipað sér í flokk með einræðisríkinu Kína, þótt á einhverjum sviðum megi komast að því að slíkt sé efnahagslega hagkvæmt. Þess er líka að gæta að Kína er hinum megin á hnettinum – þótt Kínastjórn reyni að þenja út sitt Belti og sína Braut um alla veröldina.

Ísland hefur líka sinn stað í veröldinni sem varla er að fara að breytast. Við erum aðilar að Evrópska efnahagssvæðinu, þar tilheyrum við risastórum markaði og í gegnum þessa aðild tökum við upp alls kyns regluverk. Sem þjóð fylgjum við líka mestanpart evrópskum gildum um lýðræði og mannréttindi.

Síðan erum við í varnarbandalagi með vestrænum þjóðum í Nató. Þar ríkir vissulega ákveðin tortryggini vegna framgangs Bandaríkjastjórnar sem hefur alla tíð verið leiðandi í bandalaginu. Það er jafnvel rætt um að Donald Trump ógni alþjóðakerfinu sem Bandaríkin voru fremst ríkja í að byggja upp eftir stríð. En Trump verður varla eilífur í embætti – og af því leiðir tæplega að Íslendingar fari að leita á náðir Kínverja sem „skjólveitanda.“.

Þó má geta þess í framhjáhlaupi að þegar Össur Skarphéðinsson var utanríkisráðherra og reyndi af öllum mætti að koma Íslandi inn í Evrópusambandið, þá tókst það ekki, heldur endaði hann uppi með fríverslunarsamning við Kína.