Einar Vigfússon er eitt mesta ljúfmenni sem ég hef kynnst. Hann bjó á bænum Drangey við Árborg í Manitobafylki. Þar bjó Einar ásamt konu sinni Rosalind. Einar lést nú í vikunni úr krabbameini, Rosalind lifir mann sinn. Ótal Íslendingar sem hafa farið um Nýja-Ísland hafa notið gestristni þeirra. Stundum heilu rúturnar.

Það eru kræsingar á borðum, eins og lesa má í þessu bloggi sem Sigurveig kona mín skrifaði eftir heimsókn til þeirra. Rúllupylsa, pönnukökur og vínarterta – réttir sem hafa varðveist meðal Íslendinga í Vesturheimi. Rosalind leikur á píanó og gestir syngja með. Hún er tónskáld. Einar segir sögur á íslensku. Hann sýnir fólki fluglana sem hann tálgar af einstöku listfengi – fulgarnir hans Einars hafa farið víða.

Aldrei er neinn látinn borga fyrir matinn eða allan gestaganginn, heimilið hefur þótt sjálfsagður áningarstaður fyrir Íslendinga í Vesturheimi – en þau Rosalind og Einar gefa allt af einstöku örlæti sem berst þó ekki á. Allir eru velkomnir.

Fyrir nokkrum árum gerði ég röð sjónvarpsþátta sem nefnast Vesturfarar. Einn hápunktur þeirra var heimsókn til Einars og Rosalind. Ég þóttist taka eftir því að Einar hugsaði á íslensku, einn fárra viðmælenda sem ég hitti vestra. Hann sagðist tala íslensku við hundinn sinn. Svo sagði hann söguna af ömmu sinni sem saknaði Skagafjarðar svo að synir hennar tóku sig til og klipptu trjáþyrpingu sem var spölkorn frá bænum þannig að hún leit út eins og Drangey.

Nú er hann látinn þessi ljúfi maður. Hann var hæglátur, virkaði jafnvel feiminn, en yfir honum var sérstök reisn. Mér fór strax að þykja vænt um hann. Allt hefur sinn tíma, líka gestaboðið dásamlega á Drangey á Nýja-Íslandi

(Myndin hér að ofan er eftir Almar Grímsson.)