Þegar ég var fimm eða sex ára eignaðist ég mitt fyrsta reiðhjól, blátt að lit. Skömmu síðar var því stolið. Það reyndist ekkert sérlega flókið að leysa glæpinn, heldur sást til stráks suður á Melum sem hjólaði á hjólinu. Pabbi fór einfaldlega heim til hans og náði í hjólið. Ég hélt áfram að hjóla á því.

Nú les maður út um allt á samskiptamiðlum um reiðhjólaþjófnaði. Hjól sem er stolið við heimili, innan úr skúrum, við íþróttahús og sundlaugar. Það virðist vera lítil fyristaða. Klippt er á lása hjólanna og þau hverfa. En hvað verður um öll þessi hjól?

Foreldrar fara jafnvel á stúfana að leita að þeim en grípa alveg í tómt. Líkast er því að hjólin hafi gufað upp. Það er ekki eins og einhverjir einstaklingar í öðrum hverfum borgarinnar eða í bæjum úti á landi séu að hjóla á þeim.

Þetta er eiginlega ráðgáta.

Lítt tjóir að tilkynna reiðhjólaþjófnaði til lögreglunnar. Margir láta vera að gera það. Það er svosem skiljanlegt, fáliðuð lögregla hefur annað að gera en að eltast við horfin hjól. En svo ganga reyndar þær sögur um bæinn að reiðhjólaþjófnaðirnir lúti einhvers konar skipulagi. Að þeir geti jafnvel talist skipulögð brotastarfsemi. Maður veltir þessu samt fyrir sér, getur þetta verið svo ábatasamt? En sagan segir að sjáist til manna sem koma einfaldlega á sendiferðabílum, með andlitin nokkurn veginn hulin, sem stökkvi út, klippi á lása, hrifsi hjól, hendi þeim inn í bíl og bruni svo burt.

Hvað verður svo um hjólin? Þeim hlýtur eiginlega að vera komið úr landi – því annars er ekki einleikið að eiginlega aldrei finnast stolin hjól. Og nú tek ég fram að ekki hefur sést tangur né tetur af reiðhjólunum tveimur sem var stolið úr skúr hér við húsið fyrr í vor.