Vice, kvikmyndin um stjórnálaferil Dicks Cheney, er eins og pólitísk revía. Þarna er sögmaður sem við vitum lengi ekki hver er en fer inn og út úr myndinni. Stundum tala leikarar beint í myndavélina. Það eru settar upp skýringarmyndir til að leggja áherslu á einhver atriði. Fleyg orð eru skrifuð á tjaldið. Þetta er í ýkjustíl – það er skrítið að sjá hvernig Christian Bale hefur breytt sér til að verða nauðalíkur aðalsögupersónunni. Stundum minnir þetta nánast á firrðaráhrif Bertolts Brecht.

Þetta er afskaplega pólitísk mynd og henni er fráleitt ætlað að vera hlutlaus. Cheney og félögum hans er lýst sem skúrkum sem svífast einskis. En þeir eru vel skipulagðir, hafa nóg fjármagn, sterka bakhjarla, og þeir vita hvað þeir vilja – völd og aftur völd.

Þeir vilja líka létta sköttum og álögum af ríku fólki, vera í nánu samkrulli við stórfyrirtæki, þeir vilja hafa frjálsar hendur um hvernig þeir stjórna ríkinu, óháð eftirliti, og þeir þrá fyrir alla muni stríð.

Hápunktur myndarinnar er þegar Cheney, Rumsfeld, Wolfowitz tekst að efna til stríðs í Írak. Það er allt á upplognum forsendum. Bush forseti er eins og tuskudúkka í höndum þeirra. Það er ámáttlegt þegar Powell utanríkisráðherra, sem þó virkar eins og ærlegasti maðurinn í hópnum, er gerður út til Sameinuðu þjóðanna með falsaðar upplýsingar um ógnina sem eigi að stafa af Írökum.

Afleiðingin var á endanum að öllu var hleypt í bál og brand. Ofstækismenn eins og Cheney eru betri í að rífa niður en byggja upp. Ballið var rétt að byrja þegar Bush stóð á flugmóðurskipinu og lýsti yfir sigri. Þetta er sýnt í myndinni – og virkar núorðið skelfing harmskoplegt. Ekki er betra þegar glittir í Tony Blair eins og talandi brúðu.

En sem maður situr í kvikmyndasalnum rifjast upp fyrir manni ein staðreynd – að Íslendingar gerðust stuðningsþjóð hernaðarins í Írak. Við tókum þátt í þessu skelfilega gönuhlaupi.

Og maður áttar sig á því að það er tvennt sem hefur farið  með traustið til stjórnmálamanna á Íslandi á þessari öld: Hrunið og þátttakan í Íraksstríðinu.