Gengissig undanfarinna vikna segir sína sögu. Ástæður þess eru einfaldar. Már vildi að gengið sigi. Hann hefur þetta mikið (ekki alveg) í hendi sér. Þetta var aðvörun. Við Íslendingar erum þrútnir að reynslu af gengisleikfimi. Krónan er jú það sem Marx myndi kalla öflugasta arðráðstæki hagkerfisins. Hún millifærir hávaðalaust fúlgur fjár frá almenningi til útflytjenda o.fl.

Þetta skrifar Þröstur Ólafsson á Fésbókina. Þröstur hefur marga fjöruna sopið í kjaramálunum. Til dæmis var hann eitt sinn framkvæmdastjóri verkamannafélagsins Dagsbrúnar. Hann þekkir líka hina hliðina, hafandi starfað í ráðuneytum og verið í stjórn Seðlabankans. Þröstur líkir ástandinu nú við það sem var fyrir rúmum þrjátíu árum:

Við stóðum frammi fyrir sama vanda 1986, skömmu fyrir þjóðarsáttina þegar BSRB fór með himinskautum í kröfugerð, og árangur baráttu þeirra var þurrkaður út daginn eftir undirritun samninganna með gengisfellingu. Eins mun fara nú, ef skynseminni verður úthýst, en hún virðist ekki eiga uppá pallborðið hjá sumum sem standa í stafni. Fátækt fólk þarf fyrst og fremst viðráðanlegt húsnæði, lágt matar- og vöruverð og stöðuga (helst velborgaða) atvinnu. Kröfugerð verkalýðsfélaganna ætti að snúast í mun meira mæli um matar- og vöruverð; nýja og gjörbreytta landbúnaðarstefnu ásamtstöðugum gjaldmiðli. Gengisfellingar íslensku krónunnar hafa leikið fátækt fólk grátt. Hún er mesti ógnvaldur almennings.