Það er sagt að lúxusíbúðir sem byggðar hafa verið í miðborg Reykjavíkur seljist mjög illa. Eftirspurnin er einfaldlega sáralítil. Þegar hið svonefnda Hafnartorg var í byggingu var reynt að höfða til þess að íbúðirnar væru heppilegar fyrir ríkt erlent fólk sem  „pied-à-terre í hjarta borgarinnar“. „Pied-à-terre“ er franska, en þetta hefur orðið alþjóðlegt hugtak um húsnæði þar sem fólk sem býr annars staðar getur tyllt niður fæti svona þegar því þóknast.

Mikið hefur reyndar verið um það undanfarin ár að efnaðir Kínverjar kaupi sér fasteignir í borgum. Þeir eru ekki að leita að húsnæði til að búa í, heldur kaupa einungis í fjárfestingarskyni. Þeir hafa engan áhuga á fasteignunum sem slíkum, búa ekki þar og leigja heldur ekki út – íbúðirnar standa einfaldlega tómar. Einhver brögð munu hafa verið um þetta hérna.

Í gær birtist fréttin sem sjá má hér að ofan á Mbl.is. Nú má spyrja hvort einhver flugufótur sé fyrir þessu og fólk rjúki þá til og kaupi íbúðir til að geta verið nágrannar Beckham-hjónanna? Getur maður búist við að rekast á David þar sem hann kaupir sér kex og flögur í10/11? Eða hvort þetta sé einungis orðrómur sem er ætlað að reyna að glæða áhuga á dýrum fasteignum sem ekki ganga út?