Landsfundur Sjálfstæðisflokksins var sögulegur af ýmsum ástæðum. Flokkurinn virðist veikari eftir hann en áður, hann hefur þrengri skírskotun og forystumenn hans er ekki fólk sem nýtur mikils trausts, þótt bæði Bjarni Benediktsson og Ólöf Nordal séu ættstór.

Það er forvitnilegt að lesa stjórnmálaályktun fundarins – og þá ekki bara með tilliti til ESB aðildar.

Þar er til dæmis að finna eftirfarandi málsgrein, það er sagt já við:

„Aðkomu erlendra aðila að fjárfestingu í atvinnulífinu. Eign og ráðstöfunarréttur á auðlindum er og verði í höndum þjóðarinnar.“

Stefna Sjálfstæðisflokksins – líkt og margra annarra flokka er afar óljós eftir efnahagskreppu síðustu ára og það er ekki sér-íslenskt fyrirbæri. Hugmyndakreppan er allsráðandi bæði á hægri og vinstri væng.

En það verður ekki betur séð en að þarna sé sleginn varðandi eign – og þó ekki síst ráðstöfun – á auðlindum.

Á þetta ekki við um fiskveiðar jafnt og orku?

Annað sem er nefnt í stjórnmálályktuninni er:

„Að verðbólga, langtímavextir, halli á rekstri ríkissjóðs og heildarskuldir eigi að vera sambærileg og þau lægstu í helstu viðskiptalöndum Íslands.„

Nú er þetta markmið sem hefur hérumbil aldrei náðst í sögu lýðveldisins. Verðbólga og vextir hafa alltaf verið hærri en í viðskiptalöndum. Það væri gott að fá plan um hvernig þetta eigi að nást – í landi þar sem allt er að drukkna í skuldum.