Fyrir nokkrum árum mærði Össur Skarphéðinsson um hina frábæru Röskvukynslóð sem myndi erfa Samfylkinguna – og landið. Þetta var fólk sem hafði alist upp í stúdentapólitík í Háskólanum og taldi mikið afrek að hafa sigrað hægrimenn í kosningum þar.

Svo að loknu námi – frekar stuttu hjá sumum – gat það ekki beðið eftir að hella sér út í pólitíkina. Ég hef stundum velt fyrir mér hvort sé ekki betra fyrir fólk sem ætlar í stjórnmál að bíða aðeins, taka út eilítið meiri þroska, læra og vitkast – atburðir síðustu ára á Íslandi sýna að þetta er líklega raunin.

Því Röskvukynslóðin virðist ætla að heltast úr lestinni áður en hún nær að taka yfir landið. Steinunn Valdís er horfin úr pólitík, Björgvin G. er farinn í bili en á varla afturkvæmt, það þarf mikið að gerast til að Dagur Eggertsson nái lengra en hann er kominn, Kristrún Heimisdóttir beitir sér ekki lengur í stjórnmálum, en Skúli Helgason er eftir í þingflokki Samfylkingarinnar – óbreyttur þingmaður.

Horfurnar hjá helstu andstæðingum þessa fólks úr stúdentapólitíkinni, Vökumönnunum, eru ekki miklu betri. Gísli Marteinn Baldursson, Sigurður Kári Kristjánsson, Birgir Ármannsson og Guðlaugur Þór Þórðarson hanga allir inni í borgarstjórn eða þingi, en þeir munu varla ná að klífa þá pólitísku tinda sem þeir ætluðu sér.