Ég hef dvalist í útlöndum undanfarinn mánuð. Það er gott og nauðsynlegt að komast burt – maður verður stundum að fá smá fjarlægð á landið sitt og skynja að það er ekki nafli alheimsins.

Á flestum stöðum er maður núorðið í netsambandi, líka hérna í Grikklandi. Þrátt fyrir kreppu hafa orðið ótrúlegar framfarir á mörgum sviðum síðan ég fór að koma hingað fyrst fyrir löngu síðan.

En það var ekki það sem ég ætlaði að skrifa um, heldur hitt að maður hálfpartinn veigrar sér við að fara inn á netið og skoða umræðuna eins og hún er á Íslandi núna. Það er hreint óskaplegt að sjá hversu hún er full af heift, upphrópunum, skætingi og útúrsnúningum. Svo er líka eins og allir séu æpandi og enginn að hlusta.

Þetta var ekki svona fyrst eftir hrunið – þá sá maður víða vilja til að greina vandann, skilja samfélagið betur, breyta því til hins betra. Nú sér maður voða lítil merki um þetta.

Við skulum vona að þetta sé bara tímabil sem gengur yfir.