Ég hef nokkrum sinnum skrifað um Palast der Republik í Berlin, stórhýsið sem Honecker lét reisa á blómatíma Þýska alþýðulýðveldisins.

Eftir að Múrinn féll var rifist um hvernig ætti að nota húsið. Loks kom upp sá kvittur að það væri fullt af asbesti, og þá var það rifið.

Öflugur þrýstihópur barðist fyrir því að á staðnum yrði endurbyggð höll Hohenzoller-ættarinnar sem þar bjó þangað til Vilhjálmur II keisari var rekinn burt eftir fyrri heimstyrjöldina. Höllin var spengd í seinni heimstyrjöldinni og síðar jöfnuðu kommarnir hana við jörðu.

Þessi hópur hafði sitt fram að lokum, það var ákveðið að ráðast í endurbyggingu hallarinnar.

Sjálfum fannst mér þetta alltaf heimskulegt. Berlín er full af sögulegum minnismerkjum sem eru þrungin merkingu, það þarf ekki að endurreisa gamlar hallir sem eru snauðar af henni.. Í raun hefði verið meiri ástæða til að Palast der Republik – uppnefnd Lampabúð Erichs – stæði áfram.

Nú hefur hins vegar verið ákveðið að skjóta hallarbyggingunni á frest um óákveðinn tíma vegna fjárhagsstöðu þýska ríkisins.. Flestir telja að hugmyndirnar verði aldrei vaktar upp aftur. Hópurinn sem barðist fyrir endurbyggingu hennar er kominn til ára sinna; yngra fólk hefur lítinn áhuga á verkefninu.

En hvað á þá að gera við þetta flæmi inni í miðri Berlín? Nú er þar stór grasflöt þar sem fólk nýtur útivistar og spilar fótbolta.

Það má jafnvel hugsa sér að þetta sé ágæt lausn á málinu – að hafa bara tóm.

Gras þar sem Lýðveldishöllin stóð áður og þar sem stóð til að endurbyggja höll Prússakeisara.