Rúrik Gíslason, landsliðsmaður í knattspyrnu og leikmaður Sandhausen minnist móður sinnar í Morgunblaðinu í dag. Þóra Ragnarsdóttir, móðir Rúriks féll frá á dögunum eftir stutta baráttu við krabbamein.

,,Elsku móðir mín, sem ég átti svo ein­stakt sam­band við, elskaði svo heitt og leit mikið upp til, er lát­in. Það er óraun­veru­legt að þurfa að rita þessi orð um mömmu mína sem kvaddi allt of snemma eft­ir stutta bar­áttu við krabba­mein. Sorg­in er mik­il og mörg hjörtu eru í þúsund mol­um fyr­ir vikið. Hún var mér allt. Hún var fjöl­skyld­unni allt,“ skrifar Rúrik í minningargrein í Morgunblaðið í dag.

Þóra var 66 ára gömul þegar hún féll frá í síðustu viku en svona lýsir Rúrik móður sinni. ,,Mamma var ein­stak­lega gjaf­mild og lifði fyr­ir að hjálpa öðrum og gefa af sér. Hún var góð móðir og góður vin­ur vina sinna. Mamma gerði mig stolt­an og hún sagði mér og sýndi að hún var líka stolt af mér. Mamma var mér hvatn­ing og veitti mér inn­blást­ur. Hún gaf mér ást, um­hyggju, hlýju og gott upp­eldi. Mamma vildi öll­um vel og var traust. Hún talaði ekki illa um aðra held­ur var hún dug­leg að hrósa fólki og hvetja það til dáða. Mamma var með stórt hjarta og það sýndi sig svo ótal sinn­um á marga mis­mun­andi vegu. Mamma tapaði aldrei húmorn­um sín­um, sagði brand­ara fram á síðasta dag þrátt fyr­ir að vera mikið veik, og hló svo með sín­um smit­andi hlátri. Það var dýr­mætt og lær­dóms­ríkt að fá að eyða með henni síðustu dög­un­um á líkn­ar­deild Land­spít­al­ans og vil ég þakka starfs­fólk­inu þar fyr­ir þeirra viðmót og góða starf sem þar er unnið.“

Rúrik hefur búið erlendis í mörg en hefur nýtt hvert einasta augnablik til að vera með foreldrum sínum.

,,Minn­ing­arn­ar eru enda­laus­ar og þær munu lifa. Þrátt fyr­ir að við byggj­um hvort í sínu land­inu síðastliðin 15 ár náðum við að eyða mikl­um tíma sam­an hvort sem það var á Íslandi eða er­lend­is. Við ferðuðumst mikið sam­an og höfðum oft orð á því að við vær­um að skapa minn­ing­ar. Facetime-sím­töl­in hlaupa á þúsund­um og byrjuðu all­ir dag­ar hjá mér á sím­tali til henn­ar með morgunkaff­inu. Hún var minn stuðnings­maður núm­er eitt, ásamt pabba, og verð ég þeim æv­in­lega þakk­lát­ur fyr­ir það. Söknuður­inn er gríðarleg­ur en ég reyni að hugsa til þess sem hún sagði í hvert skipti sem við kvödd­umst: „Við skul­um ekki vera leið þegar við kveðjumst, held­ur gleðjast og brosa þegar við hitt­umst næst.“

,,Ég verð áfram hér og mamma er þar en í hug­an­um verðum við alltaf á sama stað,“ skrifar Rúrik að lokum.