Þann 24. febrúar árið 1989 festist Akureyringurinn Ólafur Sveinn Gíslason, þá tveggja ára, við dekk bifreiðar og dróst með henni tæpan hálfan kílómetra. Ólafur er þrítugur í dag og trúir ekki á kraftaverk. Hann segir það þó merkilega tilviljun að hann sé enn á lífi.
„Mamma var úti með mér að leika á gangstéttinni fyrir utan heimilið okkar á Vestursíðu. Síðan skaust hún rétt inn til að svara símtali. Ég náði þá að færa mig að fólksbíl sem nágrannakonan átti og einhvern veginn festi ég mig í einhverju við hægra afturdekkið.“
Konan tók ekki eftir Ólafi og hafði hún keyrt inn á bílastæðið til að snúa bílnum við. Þá keyrði hún af stað inn Bugðusíðu og var komin um 400 metra leið áður en hún tók eftir að eitthvað var að. „Hún heyrði þá eitthvert hljóð sem henni líkaði illa og stoppaði því og sá mig.“ Konan hélt þá að dekk bílsins væri sprungið en þess í stað fann hún Ólaf sem var orðinn blár í framan.
Samkvæmt frétt DV frá þessum tíma fór Ólafur undir hjól bifreiðarinnar en hann segir það ekki rétt. „Ég hefði ábyggilega ekki lifað það af.“ En þykk, vatteruð úlpa sem Ólafur var í var tætt af nöglum vetrardekksins og bjargaði hún sennilega miklu.
Ólafur jafnaði sig furðu fljótt og byrjaði þá að orga mikið. Farið var með hann á Fjórðungssjúkrahúsið og hlúð að meiðslum hans sem voru minniháttar mar og skrámur. Engin bein boru brotin eða brákuð og engin innvortis meiðsl. „Ég kom ekki ólaskaður frá þessu en þetta hafði engin langvarandi áhrif. Við fórum heim samdægurs og ég hef verið hraustur síðan.“
Hann segir að atvikið hafi helst bitnað á móður sinni. „Þetta fór auðvitað mjög illa í hjartað á mömmu. Að hún hafi litið af mér í smá stund og þá hafi næstum því það versta gerst.“
Ólafur segist hafa verið mjög lánsamur að konan hafi stoppað. „Sjálfur stoppa ég ekkert alltaf þegar ég heyri smá hljóð í bílnum. Ef hún hefði ekki gert það þá hefði ég ekki lifað þetta af.“
