Heimildamyndin um sjónhverfingamanninn Harry Houdini, Töfrar Houdini (The Magic of Houdini), sem RÚV sýndi síðastliðið miðvikudagskvöld, var áhugaverð. Jafnvel þeir sem lítinn áhuga hafa á töfrabrögðum og þeim brellum sem beitt er við þær hljóta að hafa horft af áhuga. Breski grínistinn Alan Davis rakti ævi Houdini og prófaði eitthvað af brellum hans. Flestar eru reyndar svo lífshættulegar að hann lét vera að spreyta sig á þeim.

Houdini reis upp úr fátækt og varð einn af frægustu einstaklingum síns tíma. Hann reyndi svo á líkama sinn að undir lok ævi, sem varð ekki löng, var mjög af honum dregið. Davis leitaði svara við því hvað varð til þess að Houdini reyndi svo mjög á sig og af hverju svo margar af brellum hans voru framkvæmdar í vatni. Hann vildi einnig fá svör við því hvernig Houdini fór að því að losa sig úr fjötrum sem ómögulegt virtist að losna úr. Maður horfði af áhuga á Houdini, mann alþýðunnar, sem slapp úr hverri lífshættunni á fætur annarri. Það var ekki annað mögulegt en að virða hugrekki hans og óttaleysi.

Heimsfrægt fólk þarf oft að gæta að aðdáendum sínum, en segja má að það hafi verið aðdáendur Houdini sem ollu dauða hans, eins og rakið var í myndinni. „Ég get ekki barist lengur,“ voru lokaorð Houdini. Dauðinn sigrar alla að lokum, líka þá sem eru vanir að sigra í hvert einasta sinn sem þeir berjast.