Það er eitthvað alveg sérstakt við Bill Nighy. Hann er venjulega fremur þungbúinn. Manni finnst eins og hann sé maður sem hafi fyrir löngu áttað sig á því að heimurinn er óréttlátur og telji því rétt að búast við hinu versta. Hann hafi um leið ákveðið að taka þeirri staðreynd af vissri kaldhæðni og reyna um leið að bera sig eins vel og mögulegt er í ómögulegum aðstæðum.

RÚV sýndi síðastliðið föstudagskvöld spennumynd frá BBC, Turks and Caicos, þar sem Nighy fór með aðalhlutverkið. Hann lék breskan leynilögreglumann sem hitti bandarískan leynilögreglumann og hóp kaupsýslumanna í skattaparadísinni Turks og Caicos. Meðleikarar Nighy voru ekki af verri endanum: Helena Bonham Carter, Rupert Graves, Ralph Fiennes, Winona Ryder og Christopher Walken. Þessi mynd átti ekki að geta klikkað. Hún gerði það heldur ekki en var samt ekki alveg jafn eftirminnileg og maður hafði vonað.

Megingallinn var sá að maður þurfti að þekkja forsögu breska leynilögreglumannsins og ef maður gerði það ekki þá var ýmislegt sem að honum sneri nokkuð ruglingsleg. Framvindan var ekki æsispennandi en samt áhugaverð. Þarna var mikið fjallað um peninga og gróða. „Peningum líður best þegar þeir eru að störfum,“ sagði einn kaupsýslumannanna. Mér fannst þetta sprenghlægileg hugmyndafræði, en sennilega er þetta bara hagfræði kapítalistanna. Myndin gerðist í skattaparadís og þar var allt fullt af miðaldra mönnum sem lifðu fyrir peningana sína. Þeir virtust ekkert ógurlega ánægðir, enda skapar það nokkar áhyggjur að þurfa sífellt að hugsa um gróða.

Þetta var prýðileg mynd og Nighy skilaði sínu vel eins og alltaf. Hann kann sitt fag.