Dómur um Elly í Borgarleikhúsinu
Höfundur: Bryndís Loftsdóttir.
–
Fyrst af öllu, ef þú ert á leið á Elly í Borgarleikhúsinu, ekki mæta rétt fyrir sýningu og búast við því að sætið bíði eftir þér. Það ríkir nefnilega allt önnur stemning á Nýja sviði Borgarleikhússins en maður er vanur. Taktu þér góðan tíma í að hafa þig til, hér dugar ekkert minna en árshátíðarklæðnaður og glæný greiðsla. Slepptu kvöldmatnum heima, klappaðu kortinu þínu og mættu svo klukkutíma fyrir sýningu. Náðu borði strax á góðum stað í salnum, það sitja yfirleitt fjórir til borðs þannig að ef þið eruð færri þá kynnist þið líklega nýjum og skemmtilegum leikhúsvinum þetta kvöld. Farðu svo á barinn og pantaðu þér einn af frábærum smáréttum Borgarleikhússins ásamt glasi af góðu víni. Smárétturinn verður borinn til þín inn í sal og diskurinn tekinn áður en sýningin hefst. Þá er ég nokkuð viss um að þú verðir kominn í réttu stemninguna fyrir fyrstu söngskemmtun Ellyjar með KK sextettinum árið 1953.
Sýningin er söngferðalag um lífshlaup og feril Ellyjar. Við kynnumst henni fyrst þegar hún mætir í söngprufu hjá KK aðeins 18 ára gömul og fylgjumst með vaxandi vinsældum hennar sem söngkonu með nokkrum ólíkum hljómsveitum. Við kynnumst jafnframt eiginmönnum Ellyjar, apanum hennar, kjaftasögunum, endurkomunni og endalokunum. Katrín Halldóra Sigurðardóttir sýnir algjöra stjörnuframmistöðu í hlutverki Ellyjar. Fínlegur leikur, hófstilltur en fullur af smáatriðum ásamt óaðfinnanlegum söng, bókstaflega lyftir anda áhorfenda upp á æðra plan. Katrín Halldóra hefur með þessari sýningu stimplað sig inn sem ein fremsta leikkona landsins og ástæða til þess að óska henni sérstaklega til hamingju með frammistöðu sína.
Ég var fyrirfram svolítið hrædd um að Björgvin Franz Gíslason færi að ofleika í hlutverki Ragnars Bjarnasonar. Björgvin er frábær eftirherma, en hann hefur mjög opið og tjáningarríkt andlit og þarf því stundum að tempra svipbrigði sín svo þau verði ekki yfirdrifin. Ótti minn var hins vegar ástæðulaus, Björgvin komst vel frá öllum sínum hlutverkum sem voru sjö talsins. Ánægjulegt er að geta þess að söngrödd hans í hlutverkum Ragnars Bjarnasonar og Vilhjálms Vilhjálmssonar var hreint og beint mögnuð. Það væri gaman að sjá Björgvin Franz oftar á sviði í sönghlutverkum.
Hjörtur Jóhann Jónsson fór með hlutverk Svavars Gestssonar með mjög eftirminnilegum hætti. Leikhúsgestir munu ekki eiga í nokkrum vandræðum með að meta áhrif Svavars á líf Ellyjar, fas hans og framkoma sagði oftast miklu meira en handritið og það var gaman að sjá leikara leggja svona mikla vinnu í undirtexta og sköpun á vilja og hugsunum persónu sinnar. Auk þess var hann vakandi yfir salnum líkt og maður ímyndar sér að Svavar hafi sjálfur verið, jafnvel kastað tölu á gesti til þess að gera sér grein fyrir væntanlegri innkomu. Hjörtur fór einnig með hlutverk Eyþórs Þorlákssonar, fyrsta eiginmanns Ellyjar, og var það ekki síður vel gert. Þá fór hann einnig með tvö minni hlutverk.
Þau Katla Margrét Þorgeirsdóttir og Björn Stefánsson fóru í fjölmörg aukahlutverk sem of langt mál yrði að fjalla um en voru öll vel af hendi leyst.
Tónlistin vegur þungt í þessari sýningu þar sem um fjörtíu lög hljóma á milli textabrota. Handritið telur ef til vill ekki margar blaðsíður en það sem er sagt er vandlega unnið og hver einasta setning skiptir þar máli og gegnir sínu hlutverki. Hljóðfæraleikararnir voru mikið á sviðinu, leikur þeirra lipur í öllum stílbrögðum og þeim tókst að vera bæði eðlilegir og spennandi án þess þó að trufla fókusinn á aðalleikurunum.
Leikstjórnin er vel unnin hjá Gísla Erni Garðarssyni, hann byggir sýninguna réttilega á hæfni listamannanna, er trúr vandaðri framkomu Ellyjar og þeim tíðaranda sem hér ríkti. Útkoman er fjarska ólík þeirri sem við sáum nýlega í Laugardalshöll í tengslum við Eurovision og er áhorfenda að meta muninn. Augljóslega er unnið að því að draga úr sýnileika hátæknilegs ljósabúnaðar leikhússins og var lýsingin einstaklega vel unnin. Það var galdri líkast að sjá hvernig birtan breytti rauða panelnum á veggjum klúbbsins allt í einu í viðarlitaðan panel í upptökustúdíóinu. Um búningana mætti skrifa langan lofsöng, ég held að nóg sé að segja að varla sé til sú kona sem ekki máti sig í huganum í einhverjum þeirra glæsilegu kjóla sem Katrín skartar á sýningunni. Sviðsmyndin er einnig mjög vel heppnuð, ekki síst ljós og dreglar sem mynda rómantíska stjörnu yfir áhorfendum. Þá voru leikgervi og hárgreiðsla mjög glæsileg. Það eina sem hægt væri að setja út á var að einstaka sinnum hljómaði söngur Katrínar óþarflega hátt miðað við hljóðfæraleikinn en það kann þó að vera stílbragð síns tíma.
Ef leikhúsgestir taka áskorun Borgarleikhússins um að hverfa aftur til gamalla tíma með tilheyrandi takti, tárum og notalegum minningum, þá munu þeir sannarlega eiga fimm stjörnu rómantíska kvöldstund með framúrskarandi ljúfum tónum. Jafnvel á ofurvenjulegum miðvikudegi líkt og ég gerði.
