Vefur Lúsífers er það sem ansi margar glæpasögur eru ekki, beinlínis bráðskemmtileg um leið og hún er afar spennandi. Þarna skiptir aðalpersónan, lögfræðingurinn og flagarinn Martin Benner, öllu. Eins og lesendur vita eru gallalausar sögupersónur aldrei nægilega áhugaverðar og alls ekki skemmtilegar. Benner er ekki þessi týpa. Hann er breyskur á alla mögulega vegu, óábyrgur í einkalífi, sjálfhverfur og sjálfselskur fram úr hófi. Hann segir söguna í skemmtilegum töffarastíl sem ekki er annað hægt en að falla fyrir. Ekki er laust við að það hvarfli að manni að höfundurinn, Kristina Ohlsson, sé í þessari bók að vinka vinalega til Raymond Chandler og Dashiell Hammett. Allavega tekst henni að skapa hið fínasta tilbrigði við sögur þessara frábæru höfunda.
Söguþráðurinn er á þann veg að maður leitar til Benner og segist vilja að systir sín fá uppreisn æru, en hún hafði játað á sig fimm morð og síðan framið sjálfsmorð. Benner rannsakar málið en hefði hann órað fyrir því sem beið hans hefði hann umsvifalaust lagt á flótta frá málinu, og er hann þó enginn heigull. Vinkona hans og ung uppeldisdóttir dragast inn í málið.
Ohlsson tekst mjög vel að skapa spennu í bók sem er afar gaman að lesa. Spennan hefst strax á fyrstu blaðsíðu og henni er viðhaldið allt til loka. Lesandinn veit að eitthvað skelfilegt á eftir að gerast, spurningin er einungis hvenær. Eftir því sem hættan færist nær mýkist Martin Benner, og í því felst viss galli. Benner er skemmtilega ögrandi sem hinn sjálfsupptekni töffari en um leið og hann fer að verða ábyrgðarfyllri og viðkvæmari verður hann ekki eins áhugaverður og í byrjun. Höfundur sleppur samt þarna fyrir horn, því Benner verður aldrei, þótt hann taki umbreytingum, jafn flatur og litlaus og sumar persónur norrænna glæpasagna sem eru svo vel meinandi og rétt þenkjandi að maður er kominn með allnokkra leið á þeim strax um miðbik bókar.
Bókin endar nokkuð snögglega og á þann veg að ljóst er að framhaldsbókar er þörf. Sú mun örugglega verða þýdd á íslensku líkt og hin æsispennandi Vefur Lúsífers.
